และกว่าทั้งคู่จะมารับโซอี้ได้ก็ปาเข้าไปตอนค่ำ แมวอ้วนของเธอก็ยังคงกินนอน ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเช่นเดิม
"มันจะขี้เกียจอะไรขนาดนั้น" คนตัวโตพูดพร้อมกับส่ายหน้า เพราะขนาดที่เขากับเธอ ทำกันเสียงดัง หรือทำกันบ่อยๆ มันก็ยังเอาแต่นอน ไม่มีท่าทีจะสนใจอะไร
“อย่าว่าลูกกูสิ” เธอหันไปมองเขาด้วยสายตาที่ดุ
"..." คนโดนดุก็รีบก้มหน้าลงทันที
Rrr Rrr Rrr
และในตอนนั้นเสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น ซึ่งก็เป็นคุณโบราแม่ของเธอที่โทรมา
"ค่ะแม่" เธอรับสายด้วยภาษาเกาหลี
(คุณโบรา : วันนี้กลับบ้านไหมลูก) ถึงแม้โบราจะมาอยู่ไทยมากกว่า 20 ปี แน่นอนว่าพูดภาษาไทยได้ และชัดเทียบเท่ากับคนไทย แต่เวลาคุยกับลูกสาว ก็มักจะสนทนากันเป็นภาษาเกาหลีเสมอ
"เอ่อ..." เธอลังเลพร้อมกับหันมองใบหน้าหล่อ ที่จ้องเธออยู่เหมือนกัน
(คุณโบรา : แม่เสร็จงานแล้วเดี๋ยวแม่แวะไปรับ รีบทำอะไรให้เสร็จนะ)
"เอ่อ...แม่คะ แม่ไม่ต้องมารับหรอก เดี๋ยวหนูกลับ
