นำทับ
ผมกลับมาที่คอนโดของตัวเองหลังจากกลับจากบ้านของไอรีณ วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดวันหนึ่งเลยครับ ไม่เสียแรงที่ผมคอยไปเฝ้าอยู่หน้าบ้านของไอรีณเพื่อรอวันที่จะได้เจอกับไอรีณและลูก สุดท้ายวันนี้ผมก็ได้เจอ และมากกว่าเจอก็คือลูกร้องให้ผมอุ้มแกด้วย
ไม่รู้ว่าเพราะแกจำผมได้หรือว่าเพราะสายใยที่มองไม่เห็นกันแน่ ทำให้น้องไอรินเลือกจะเข้าหาผมเพื่อให้ผมปลอบ และสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้มันทำให้ผมเจ็บปวดมากกว่าเดิม เกือบสามปีที่ผมทิ้งให้รีณต้องอุ้มท้องและเลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอด ความรู้สึกที่เห็นว่าลูกต้องการความรักและอ้อมกอดจากคนเป็นพ่อ มันเหมือนกับมีดที่กรีดเข้ามาในหัวใจของผมช้าๆแต่เน้นทุกจังหวะ
“ที่ผ่านมากูมัวทำเชี้ยอะไรอยู่วะ” ผมสบทด่าตัวเองออกมาพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วยอยู่ มันเป็นความรู้สึกที่แสนจะเจ็บปวด เมียที่ต้องลำบากเลี้ยงลูกอยู่คนเดียว ลูกที่โหยหาความรักจากพ่อ แต่คนที่มีสถานะเป็นผัวและพ่
