ตอนที่ 13
ลูกแมวน้อย
เพื่อนทั้งสามขอตัวกลับหลังจากคุยธุระเสร็จ ร่างหนาจึงเหยียดกายจากเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่มาย่อกายนั่งข้างๆ คนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มอยู่บนสเก็ตร่างอย่างขะมักเขม้น ทว่าเมื่อมองกระดาษที่ แพรไหม กำลังวาดนั้น กลับไม่ใช่รูปห้องที่กำลังออกแบบ เธอกำลังวาดรูปเขาที่ใบหน้าบูดบึ้ง โดยมีเจ้าแมวกุหลาบอยู่ข้างๆ
“แอบวาดรูปฉันตอนไหน?”
พรึ่บ!
มือหนาดึงกระดาษขึ้น เพื่อเอามาดูชัดๆ ทว่า แพรไหม เงยหน้ามองและทำตาเขียวใส่เขา ด้วยเธอเพิ่งจะวาดเพื่อระบายความคิดให้สมองโล่ง และวาดไปได้แค่ครึ่งเดียวเอง
“คุณสิป แพรยังวาดไม่เสร็จ”
“ทำไมวาดหน้าฉันบึ้งจัง!”
คิ้วหนาของ สิปปกร ย่นเข้าหากันอย่างฉงน
“บึ้งกว่าเจ้ากุหลาบอีก”
“ก็ปกติคุณสิปชอบทำหน้าแบบนี้”
เมื่อกี้เขาก็ทำหน้าแบบนี้ แม้ตอนที่เพื่อนๆรูปหล่อทั้งสามคนเอ่ยแซวเกี่ยวกับเรื่องของ คุณอ้อมดาว “และความจริง หน้าคุณสิปบางครั้งบึ้งและน่ากลัวกว่านี้อีก”
