หลังจากที่เสิ่นอวี้ใช้เวลาอยู่กับคนตัวเล็กสักพัก ก็พานางกลับมายังเรือน ฟู่หรงจึงได้เจอกับถงเหยาที่รออยู่ก่อนแล้ว เพียงเท่านั้นรอยยิ้มก็ปรากฏอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งคู่จะหายเข้าไปในห้องตามประสาสตรีที่มิได้พบเจอกันมานาน
“เจ้าคงมิได้เอ่ยบอกสิ่งใดกับองค์หญิงใช่หรือไม่”
“ไม่ขอรับท่านอา” เสิ่นอวี้เอ่ยพร้อมกับยกน้ำชาขึ้นจิบ
“หึ! ทำเช่นนี้มิเกรงว่าองค์หญิงจะทำให้เสียแผนหรือ เจ้าควรจะใจแข็งกับนางให้มากกว่านี้”
ฟานเสียนตำหนิมิจริงจังนัก เพราะกลัวว่าฟู่หรงจะตามติดจนทำให้แผนที่วางไว้เสียเปล่า หากฝ่ายนั้นรู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก่อนจะถึงแคว้นหนานจู
“ข้าเพียงแค่มิอาจทนเห็นองค์หญิงเศร้าหมองเช่นนี้ได้ หรือท่านอามิอยากเห็นรอยยิ้มนางขอรับ”
คำตอบของหลานชายทำเอาฟานเสียนนิ่งไป เขาเองก็มิอาจปฎิเสธได้ว่าดีใจมากเพียงใด ที่เห็นรอยยิ้มของสตรีตัวน้อยอีกครา แต่ยามนี้เป็นห่วงความปลอดภัยของนางมากกว่า จึงมิอยากให้ทั้
