จากวันที่นอนซมเพราะพิษไข้และอาการปวดรอบเดือน ก็ผ่านมาสี่วันแล้ว จู่ๆ ฟู่หรงก็เรียกตัวหลงจางเหอเข้าพบที่ตำหนัก จนข่าวรู้ถึงหูอ๋องชินเหลียนก็เกิดความขุ่นมัวในใจอีกครา จนเขาต้องตามมาเข้าเฝ้าเช่นกัน
พอเห็นว่าองค์หญิงกำลังยิ้มแย้มอยู่กับอีกฝ่ายก็เกิดมิพอใจขึ้นมา แต่จำต้องเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ เพราะอยู่ต่อหน้าทุกคน เขาแสร้งยิ้มให้จางเหอมิต่างจากอีกฝ่ายที่ทำเช่นเดียวกัน ยามนี้คนที่มองอย่างชอบใจคงมีแต่คนในตำหนักนี้เท่านั้น เพราะแผนสาวงามกำลังเริ่มขึ้น
แม้คราแรกจะถูกคัดค้านอย่างหนัก แต่สุดท้ายเสิ่นอวี้ก็ต้องยอมให้เมียรัก เพราะฟานเสียนและฮ่องเต้ทรงเห็นด้วย เพราะอย่างน้อยอาจทำให้ทั้งคู่แตกคอกันได้ ดีกว่าที่จะปล่อยให้สองฝ่ายร่วมมือกันเช่นแต่ก่อน
“ท่านอ๋องมาแล้วหรือ ข้าว่าจะให้คนไปตามท่านอยู่เชียว ข้าอยากหารือเรื่องกลับแคว้นพอดี”
“กระหม่อมมาเข้าเฝ้าล่าช้าขอพระราชทานอภัยพะย่ะค่ะ ว่าแต่ใต้เท้าหลงจ
