ขวัญมารู้สึกกังวลไปทั้งใจ ลูบท้องอย่างปลอบประโลมแล้วกระซิบบอกเบาๆ “ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็ได้เจอคุณหมอแล้ว พวกหนูจะปลอดภัยนะ”
เธอพยายามทำใจที่วิตกกังวลให้สงบ สูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อคลายความเคร่งเครียด
‘รู้สึกไม่ค่อยดีเลย...’
เมื่อถึงโรงพยาบาล อาการของเธอต้องเข้าห้องฉุกเฉิน หลังจากที่คุณหมออรทัยซึ่งเป็นคุณหมอที่เธอฝากครรภ์ได้ตรวจอาการของเธออย่างละเอียด ทั้งตรวจความดัน ตรวจปัสสาวะและตรวจปากมดลูก สีหน้าของท่านไม่สู้ดีสักเท่าไหร่นัก จึงทำให้เธอเริ่มกังวลอีกครั้ง
“มีอะไรรึเปล่าคะคุณหมอ”
“วันนี้หมอยังไม่ให้กลับบ้านนะ หมอจะให้แอดมิท”
“แอดมิทหรือคะ?” เธอตกใจนิดหน่อย “ทำไมคะ หรือว่ามีอะไร ผิดปกติ?”
“อย่าเพิ่งกังวลนะคะ หมออยากคุยกับคุณพ่อจังเลย วันนี้ให้คุณพ่อลางานได้มั้ยคะ”
เขาติดงาน เขายุ่ง เขาประชุม นั่นคือเหตุผลที่เธอบอกกับหมอทุกครั้งที่มาตามนัด
ขวัญมาน้ำตาตกใน จำต้อ
