ต้นหลิว....
จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบบบ เจไดจูบฉันอย่างเร่าร้อนและรุนแรงเขาโยนกระเป๋าฉันลงพื้นแล้วเอามือโอบรอบเอวแน่นมากจนฉันขยับตัวไปไหนไม่ได้ทำให้ร่างกายเราเบียดเสียดแนบชิดกัน
"อื้ออออ อ่อย อ๊ะ" (อื้อปล่อยนะ) ฉันพยายามผลักเจไดออก เขาจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้เขาจะมาจูบมากอดฉันแบบนี้ไม่ได้
"เราไม่ได้จูบกันนานแค่ไหนแล้วนะ" เขาขยับริมฝีปากออกแล้วพูดกับฉันเสียงแผ่วเบาข้างหูก่อนจะก้มลงมาไซร้ซอกคอฉันแล้วกัดเบาๆจนฉันสะท้านไปทั้งตัวและหัวใจ ฉันอยากกอดเขาเหลือเกินแต่ก็ไม่กล้า
"ฮึก ฮึก เจไดปล่อยอย่าทำแบบนี้" ฉันตั้งสติแล้วบอกให้เขาปล่อย
"ไม่ปล่อย" จ๊วบ จ๊วบ เขาไม่ปล่อยแถมยังดูดมาที่คอของฉันหลายจุด
"คนนิสัยไม่ดี ฮืออ ฮือออ" ฉันฝืนความรู้สึกของตัวเองไม่ไหวแล้วจนต้องร้องไห้ออกมา
"ใครกันแน่นิสัยไม่ดี" เขาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าฉันด้วยสายตาตัดพ้อก่อนจะเปลี่ยนเป็นเฉยชา
"เจไดจะว่าหลิวนิสัยไม่ดีเหรอ"
"ก็หรือไม่จริง"
"ฮึก ฮึก ใช่สิใครจะนิสัยดีเหมือนแฟนใหม่เจไดล่ะ" ยิ่งพูดมันก็เหมือนยิ่งตอกย้ำความเจ็บของตัวเองแต่ฉันก็พูดออกไปแล้ว พูดด้วยความน้อยใจ
"ใช่..แฟนใหม่ฉันเค้าน่ารักนิสียดีมากๆไม่งี่เง่าเอาแต่ใจ" เขาพูดแบบนี้มันเหมือนเขาว่าฉันนิสัยไม่ดีเอาแต่ใจสินะ
"เจไดปล่อยหลิวหลิวจะกลับบ้าน" เขาพูดขนาดนี้แล้วฉันจะอยู่ฟังเพื่อให้ใจตัวเองเจ็บอีกทำไมกัน ฉันใช้จังหวะที่เขาเปลอผลักเจไดออก
"บอกว่าไม่ให้กลับไง" เขาดึงฉันเข้ามากอดอีกครั้ง
"ก็หลิวจะกลับเจไดมีสิทธิ์อะไรมาห้าม"
"สิทธิ์ของความเป็นผัวไง"
"............"
"ได้ไหมล่ะถ้าฉันจะใช้สิทธิ์นี้"
"มะ..อื้ออออ" ไม่ทันที่ฉันจะพูดตอบกลับไปเขาก็ก้มลงมาจูบฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาไม่ได้จูบอย่างรุนแรงเหมือนตอนแรก สัมผัสแผ่วเบาของเขาทำให้ใจของฉันกระเจิง มันโหยหาสัมผัสของเขา สัมผัสที่คุ้นเคย ใช่แล้วล่ะฉันกับเขาเราเคยกอดเคยจูบกันและ..เคยมีอะไรกัน ฉันเป็นครั้งแรกของเจไดและเจไดก็เป็นครั้งแรกของฉัน เราเป็นครั้งแรกของกันและกันเราสองคนเคยสัญญากันไว้ว่าราจะรักกันและมีกันและกันอย่างนี้ไปตลอด แต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่แล้วเพราะเขาไม่ได้มีอะไรกับฉันแค่คนเดียว ต่างจากฉันที่มีแค่เขาเพียงคนเดียวร่างกายและหัวใจของฉันยังเป็นของเจไดมาตลอด แต่ก็นั่นแล่ะเขาไม่ผิดที่จะมีอะไรกับคนอื่น...ไม่ใช่สิจะเรียกว่าคนอื่นมันก็ไม่ถูกผู้หญิงคนนั้นคือแฟนใหม่ของเขาเขาจะมีอะไรกันมันก็ไม่แปลกและไม่ผิดระหว่างเราสองคนตอนนี้มีเพียงสถานะเพื่อนกันเท่านั้น ฉันต้องจำให้ขึ้นใจว่าเราเลิกกันไปแล้ว ส่วนฉันตั้งแต่เลิกกับเขาฉันก็อยู่ตัวคนเดียวไม่เคยคบใครไม่มีใครแม้จะมีเพื่อนร่วมคณะหรือแม้แต่รุ่นพี่ที่มหาลัยเข้ามาจีบแต่ฉันก็ไม่สนใจเพราะใจของฉันมันมีแค่เขาเพียงคนเดียว แต่ด้วยความที่ฉันรู้สึกอึดอัดกับการที่มีเจไดตามติดเป็นเงาตามตัวเวลาอยากจะไปไหนกันเพื่อนๆที่มหาลัยมันเลยทำให้ฉันขอเลิกกับเขาทั้งที่ยังรัก ตอนนั้นฉันยอมรับว่าคิดน้อยเกินไปฉันคิดแค่ว่าถ้าเรากลับเป็นเพื่อนกันฉันก็สามารถไปไหนมาไหนกับเพื่อนคนอื่นได้โดยไม่ต้องเกรงใจเจไดฉันคิดแค่นั้นจริงๆ แต่ใครจะรู้ว่าชีวิตที่ไม่มีเจไดมันเหงามากแค่ไหนถึงแม้จะมีเพื่อนมากมายที่ชวนไปไหนมาไหนแต่ก็ไม่มีใครมาทดทนเจไดได้ เจไดสามารถเป็นได้ทั้งเพื่อนและก็แฟนในเวลาเดียวกัน ฉันผิดเองฉันไม่น่าไปขอเลิกกับเขาเลยฉันอยากกลับไปคบกับเขาเหมือนเดิมแต่ก็ไม่กล้ากลับไปขอคืนดีเพราะฉันละอายใจเกินไป และหลังจากที่เราลดสถานะเขาก็เริ่มทำตัวห่างเหินจากฉันไปทีละนิดจากตอนแรกเราก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนปกติจะต่างตรงที่เขาจะไม่ตามติดฉันเหมือนเมื่อก่อนเท่านั้นเอง ตอนแรกฉันก็ยอมรับนะว่ารู้สึกสบายใจไม่อึดอัดอยากไปไหนก็ไปเพื่อนชวนไปไหนก็ไปหมดทำอะไรได้อย่างอิสระแต่พอเวลาผ่านไปฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ เวลามองไปรอบๆตัวแล้วไม่เจอเจไดมันรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไปจากชีวิต ฉันมาคิดได้ในวันที่สายเกินไป
ในขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่ต่างๆที่ผ่านมาฉันก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อร่างของฉันถูกเขาอุ้มขึ้นฉันรีบกอดคอเขาไว้ในทันทีเพราะกลัวตก
"เจไดจะทำอะไรปล่อยหลิวลงนะ"
"ไม่ปล่อย" เขาไม่ฟังฉันเลยสักนิดจากนั้นเจไดก็อุ้มฉันเข้ามาในห้องนอนแต่ไม่ใช่ห้องนอนของเขาหรอกนะเป็นห้องนอนของฉันเอง เขาจับฉันโยนลงบนเตียงก่อนที่เขาจะเริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างรวดเร็วจนไม่เหลืออะไรติดกาย ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเขากำลังจะทำอะไร
"ไม่นะเจไดหลิวขอร้อง" ฉันร้องห้ามเขาเพราะรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร
"เดี๋ยวได้ร้องแน่ ทั้งร้องทั้งครางเลยล่ะ"
"อื้ออ เจไดอย่า"
"หย่าอะไร ยังไม่ได้แต่งงานกันเลย"
"เจได"
"ครับเมีย"
"เจไดอย่าลืมว่าตอนนี้เจไดมีแฟนใหม่แล้วนะอย่าทำแบบนี้เลย" ฉันขอให้เขาหยุดพราะถ้าเขาไม่หยุดฉันก็จะหยุดไม่ได้เหมือนกันฉันกลัวตัวเองตอนนี้มากฉันรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ถ้าเขาไม่ยอมหยุด
"แล้วไงวะ แฟนใหม่ก็ส่วนแฟนใหม่ดิส่วนเธอเป็น..เมีย"
อะไรยังไงเดี๋ยวมาต่อน๊าาาา ขอกำลังใจเยอะๆอัพต่อยาวๆ❤❤