งานศพของคุณท่านถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติ ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบงันและโศกเศร้า ผู้คนมากหน้าหลายตามาร่วมไว้อาลัย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความสูญเสียของมิลินลดน้อยลงเลย
ผมยืนมองเธออยู่ใกล้ ๆ ไม่ให้คลาดสายตา กลัวว่าเธอจะเป็นลม หรือร้องไห้จนควบคุมไม่ได้อีก
“พี่ไปพักก่อนก็ได้นะ”
คนตัวเล็กหันมามอง ในขณะที่กำลังยืนต้อนรับแขกด้านหน้างาน
“คุณหนูนั่นแหละ ไปพักกินข้าวก่อน เดี๋ยวก็เป็นลมไปอีก”
“ฉันไม่หิว...”
เธอหลุบตาลงต่ำและพูดเสียงเบา ก่อนที่น้ำตาจะเอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้ง ใจจริงผมก็อยากเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าเธอ แต่แค่ฐานะบอดี้การ์ด มันอาจจะไม่เหมาะสม ผมจึงหยิบทิชชูส่งให้เธอแทน
“ตอนที่พ่อบอกว่าเขาอาจจะตายได้ทุกเมื่อ ฉันไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นไวขนาดนี้ ฉันตั้งรับไม่ทัน ฮึก”
เธอใช้ทิชชูในมือผมซับน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา พร้อมกับพยายามที่จะหรี่ตาถี่ ๆ เพื่อระงับหยดน้ำตาที่กำลังจะทะลักออกมาเป็นก๊อกแตก
