“เฮ้ย ทางนี้”
ผมโบกไม้โบกมือเรียกกลุ่มเพื่อนที่เพิ่งลงจากเครื่องมาเหยียบพื้นดินได้หมาด ๆ พอพวกมันหันมาทางผมก็รีบกรูกันเข้ามากอดจนตัวเซ
“ไอ้เหี้ยเชนทร์ คิดถึงฉิบหายย”
ไอ้ซันกระชับกอดแน่นก่อนจะผละออกอย่างเริงร่า แววตาของมันเต็มไปด้วยประกายความคิดถึงอย่างที่พูด แต่มันคิดถึงผมฝ่ายเดียวเสียที่ไหน ผมเองก็โคตรคิดถึงพวกมันเลย โชคดีที่พี่ไทเกอร์เขาใจดี เลยอนุมัติให้พวกมันบินตรงจากไทยมาหาผมถึงที่นี่พร้อมกับออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด ส่วนไอ้ซันก็ได้รับอานิสงส์นี้ไปด้วย แม้มันจะลาออกจากตำแหน่งบอดี้การ์ดไปปีกว่าแล้ว
“แวะซื้อของอะไรหน่อยไหม หรือพวกมึงจะกลับบ้านเลย”
“กลับเลย ๆ พวกกูไม่มีอะไรจะซื้อหรอก”
ไอ้ไททันว่าพลางดึงกระเป๋าลากสีดำให้เดินตาม
“มา กูช่วยถือ ว่าแต่มึงพกอะไรมาเยอะแยะเนี่ยไอ้เจย์”
ผมเอื้อมมือไปช่วยถือกระเป๋าลากของไอ้เจย์ ที่มีมากถึงสองใบใหญ่และหนึ่งใบเล็ก
“เสื้อโค้ทน่ะสิ กูนึกว่าจะหน
