เมียบำเรอ ของมาเฟีย

08 อย่าคิดหนี

"จะหนีไปไหน!!"เสียงทุ้มต่ำดังอยู่จากทางด้านหลังของหญิงสาว เธอตกใจสุดขีดแต่ทำได้เพียงยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตา

"...."

"ฉันถามว่าจะหนีไปไหน!"มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวภายในตัวของเขา

"ปะ..เปล่า"เธอหันหน้าไปตอบมาเฟียหนุ่มโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ลมหายใจติดๆขัดๆหัวใจที่เต้นผิดจังหวะมือเรียวเย็นเฉียบมือรู้สึกถึงความโหดร้ายที่แผ่ซ่านออกมา

"โกหก!!"มาเฟียหนุ่มบีบที่ต้นแขนของหญิงสาวอย่างแรงจนเธอหน้าบูดบึ้งเพราะความเจ็บ ดวงตาคมดำจ้องมองสีหน้าบนใบหน้างามเกลี้ยงเกลาของเธออย่างดุดัน

"อะ....โอ้ยฉันเจ็บนะ"หญิงสาวส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่มันทวีคูณขึ้นเรื่อยๆและไม่มีท่าทีว่าจะลดลงเลย

"เจ็บสิดี..จะได้จำว่าอย่าคิดหนีอีก..ฉันจะบอกเธอเอาไว้ตรงนี้เลยนะ เธอจะไม่มีวันหนีฉันพ้นถึงเธอหนีไปฉันก็จะตามตัวเธอจนเจอให้ถึงแม้จะต้องพลิกแผ่นดินหาฉันก็จะทำ เธอจะต้องอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะเบื่อเธอ"น้ำเสียงแฝงความเคร่งขรึมน่าเกรงขาม หญิงสาวถึงกับยืนตัวแข็งจ้องมองใบหน้าที่พูดกับเธอด้วยสีหน้าที่คาดเดาไม่ได้

"พ่อแม่ของฉันล่ะ อยู่ที่ไหน"ก่อนที่เธอจะสลบไปเธอจำได้ว่าพ่อแม่และน้องสาวถูกลูกน้องของมาเฟียหนุ่มฉุดกระชากออกไป ทันทีที่เธอจำเรื่องราวได้เธอก็เอ่ยถามทันที

"...."เค้ายื่นนิ่งเงียบมองหน้าหญิงสาวนิ่งๆ

"นี่คุณพ่อแม่ของฉันล่ะ ฉันจะไปหาพ่อกับแม่"ว่าแล้วเธอก็หันหลังเดินไปที่หน้าประตูโดยไม่สนใจชายหนุ่มที่ยืนอยู่เลย

"เธอลืมไปแล้วหรอว่าเธอสมัครใจมาอยู่กับฉัน ตอนนี้พ่อแม่ของเธอปลอดภัยดี ชีวิตของทุกคนจะปลอดภัยหรือไม่ปลอดภัยมันขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอเอง"

"...."เธอยืนนิ่งเงียบไม่ไหวติง

"กลับขึ้นไปบนห้องของเธอ ถ้าไม่มีอะไรไม่ต้องลงมาถ้าอยากมีชีวิตที่ปลอดภัย"

"แต่ว่าฉัน..."

"ฉันไม่ชอบพูดซ้ำหวังว่าจะเข้าใจ"พูดจบมาเฟียหนุ่มก็เดินออกไปที่ประตูทันที เธอหันกลับไปมองตามหลังของมาเฟียหนุ่มไปเค้าเดินไปที่แห่งนึงที่คล้ายกับโกดังอะไรสักอย่างมีลูกน้องเดินตามหลังไปติดๆ

หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก็จะหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปบนห้องที่เธอลงมา น่าแปลกสำหรับเธอเพราะบ้านนี้ใหญ่มากแต่กลับเหมือนไม่มีคนอยู่เลย ภายในบ้านเงียบสงัดไม่ได้ยินแม้แต่เสียงนกเสียงกา เท่าที่เธอรู้มาบ้านใหญ่แบบนี้มันจะต้องมีคนอยู่มากพอสมควรสิ แม่บ้าน คนสวน คนใช้ แต่นี่กลับไม่มีเลย

ร่างบางก้าวขาขึ้นบันไดไปอย่างเชื้องช้าก่อนที่จะหยุดยืนหน้าประตูบานใหญ่ มือเรียวบิดลูกบิดประตูช้าๆก่อนจะก้าวขาเข้าไปด้านใน เธอหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ก่อนจะมองไปรอบๆห้อง เธอไม่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกอะไรสักอย่างที่จะสามารถติดต่อพ่อแม่หรือคนด้านนอกได้เลย และเธอก็ออกไปไหนไม่ได้ด้วย

แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ส่องเข้ามากระทบใบหน้าหวาน เธอลุกขึ้นออกจากเตียงก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่านนั้น

"สวยจัง"หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆขาเรียวเดินก้าวออกไปที่หน้าระเบียง มันเป็นห้องที่ติดริมทะเลสวยเอามากๆ เธอเคยฝันว่าจะซื้อบ้านซักหลังนึงที่ติดกับทะเลและอยู่กับครอบครัวอย่ามีความสุข

ลมอ่อนๆของทะเลพัดผ่านลอยมากระทบที่ใบหน้าอันแสนหวานของเธอ หญิงสาวกางแขนออกกว้างเหมือนรอรับอ้อมกอดจากใครสักคนแล้วก็สูดลมหายใจเข้าปอดไปอย่างเต็มที่

"เหนือคิดถึงแม่จัง แม่อยู่บนนั้นสบายดีมั้ย "ใบหน้าสวยแหงนขึ้นมองบนท้องฟ้าสวยพร้อมกับยิ้มนัยน์ตาแดงฉานน้ำตาเอ่อคลอออกมาอีกครั้งนึง

"เหนืออยากไปอยู่กับแม่จังเลย ฮึกก ทำไมชีวิตเหนือต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย เหนือไปทำอะไรกับใครไว้นักหนา..."เธอน้ำเสียงสั่นสะอื้นพร้อมกับน้ำตาไหลอาบลงมาบนแก้มนวล คราบเก่าพึ่งจะแห้งเหือดหายไปคราบใหม่ก็มาแทนที่ทันที

มือเรียวกอดตัวเองไว้แน่น เธอแค่อยากได้อ้อมกอดจากใครสักคนเข้ามากอดเพื่อให้ใจของเธออบอุ่นกอดเธอให้เธอรูุ้ว่าเธอไม่ได้เดียวดายอยู่เพียงลำพัง ภายนอกของเธอออกจะดูเหมือนว่าเข้มแข็ง ไม่อ่อนไหว ไม่ร้องไห้ง่ายๆ แต่ใครจะรู้ว่าความจริงว่าเธออ่อนแอเพียงใด