“เหตุใดจึงเป็นข้า เจ้าไม่คู่ควรพอที่จะถามคำถามนี้”
“หรือว่าท่าน…..”
“ข้า “จางอู่” บิดาของจางเหมยลั่ว ผู้ที่ถูกเจ้าฆ่าอย่างโหดเหี้ยมในตำหนักขององค์ชายหกเมื่อวานนี้ ตอนนี้ได้เวลาสะสางแค้นให้บุตรสาวของข้าแล้ว”
“หึ ที่แท้…..ก็เป็นท่าน นึกไม่ถึงว่าข้า…จะมาตายง่าย ๆ เช่นนี้”
“หนึ่งชีวิต…แลกชีวิต มันก็สมควรแล้ว”
เสียงดาบที่ฟันเข้าไปยังร่างของฟ่งลี่เซียนทำเอาคนที่อยู่ตรงนั้นต่างรู้สึกตกใจเมื่อท่านเจ้าเมืองจางฟาดดาบลงไปที่คอของฟ่งลี่เซียน ท่านอ๋องดึงหน้าของหยุนเฟยเข้ามาในอ้อมกอดเพื่อไม่ให้นางได้เห็น หยุนเฟยกอดเขาเอาไว้เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าตัวสั่นไปทั้งตัวตั้งแต่เห็นฟ่งลี่เซียนถูกยิงด้วยธนูแล้ว
“เว่ยหราน.... ท่านอ๋องหม่อมฉัน…..”
“หยุนเฟย!!”
นางหมดสติไปในทันที ท่านอ๋องรีบอุ้มนางวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นเพื่อจะพานางออกไป ที่นี่ไฟเริ่มโหมแรงขึ้นอีกครั้งและคนก็เริ่มวิ่งมาช่วยกันดับไฟ
หมิงเว่ยหรานห
