“ใช่จริง ๆ ด้วย พระเอกเรื่องนี้ฉลาดเกินไปแล้ว”
“เจ้าว่าอย่างไรนะ”
“หม่อมฉัน….”
“หยุนเฟย เจ้าควรจะบอกข้ามาในเรื่องที่เจ้ารู้ทั้งหมดในตอนนี้ ตอนที่ข้ายังให้โอกาสเจ้า”
“ให้โอกาสหรือเพคะ”
“ใช่ อย่าได้ให้ข้าบังคับเจ้า มิเช่นนั้นเจ้าจะไม่ได้นอน”
ใบหน้าของนางร้อนผ่าวขึ้นในทันทีเมื่อเขาพูดจบ ใครจะรู้ว่าจู่ ๆ เขาจะพูดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาโพล่ง ๆ เช่นนี้
“เว่ยหราน ท่านจะพูดมากเกินไปแล้วคนหน้าไม่อาย”
“ตอนที่เจ้าถูกนางจับ นางพูดอะไรกับเจ้าบ้าง”
“หม่อมฉันหลอกถามนางทุกเรื่องเลยเพคะ ตั้งแต่นางวางยาพระองค์และถูกจางเหมยลั่วจับได้ แม่นางจางตั้งใจจะสวมรอยนางเพื่อจะให้พระองค์ตกหลุมพรางแต่ว่าลี่เซียนจับได้ก่อน นางก็เลยฆ่าจางเหมยลั่วทิ้งเพคะ”
“อะไรนะ นี่พวกนาง….จางเหมยลั่วตายอย่างโง่ ๆ จริง ๆ”
“แต่ที่หม่อมฉันสงสัยก็คือเหตุใดจู่ ๆ จางเหมยลั่วถึงได้ตามสาวใช้สองคนนั้นไป และนางรู้ตั้งแต่ตอนไหนว่าฟ่งลี่เซีย
