หยุนเฟยปล่อยมือลง ร่างของชุนลี่ถิงตกลงโดยไม่มีคนมารอรับเลยแม้แต่คนเดียว หยุนเฟยกำหมัดแน่นและมองลงมาที่ชุนลี่ถิงที่ยังจับที่คอตนเองอยู่พร้อมกับไอออกมา
“พูดสิ สารภาพออกมาตรงนี้ก่อนที่ข้าจะฆ่าเจ้า!!”
“ไม่นะ!! พูดแล้ว ๆ อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้านะ นาง!! เป็นนางที่บอกว่าหากเหลือพยานแม้แต่คนเดียวก็มีสิทธิ์ที่จะเอาผิดข้าได้ นางเลยบอกว่าแม้จะเชื่อใจพี่สาวเจ้าได้ แต่มีเพียงคนตายเท่านั้น…ที่พูดไม่ได้ ก็เลย…..”
“คนที่บอกให้เจ้าเมืองไปที่ค่ายผู้อพยพ ก็คือเจ้าสินะ”
“ข้า…ข้าเพียงแค่ทำให้แน่ใจ…ว่าเจ้า….”
“ว่าข้าจะตาย!!! และทุกอย่างที่วางแผนเอาไว้กับเจ้าจะไม่ถูกพูดถึง!! นังสารเลว เจ้ายังเห็นข้าเป็นเพื่อนเจ้าอยู่หรือไม่”
“ข้าผิดไปแล้ว ข้าแค่เอาตัวรอดใครใช้ให้เจ้าไม่ยอมหยุดเล่า เจ้าบีบบังคับข้าเองทั้งเรื่องสั่งให้คนไปทำร้ายตัวเอง ไม่ ไม่ใช่!! ตั้งแต่เจ้าสั่งให้ข้าส่งคนไปผลักฟางหยุนเฟยตกน้ำในวังครั้งก่อนนั
