ภูมิ....
ผมทั้งอึ้งทั้งดีใจทั้งช็อคจนพูดอะไรไม่ออกยืนนิ่งราวกับคนใบ้พูดไม่ได้เมื่อเจอเอมินั่งอยู่ตรงหน้าจนเกือบทำให้เอมิเข้าใจผิดคิดว่าผมไม่ต้องการเธอไม่อยากให้เธอกลับมาแล้วจะหนีผมไปอีกโชคดีที่ผมเรียกสติกลับมาทันไม่อย่างงั้นผมคงต้องเสียเอมิไปตลอดชีวิต ตอนนี้เราเคลียร์กันแล้วรวมถึงเรื่องฟรีนด้วยและตอนนี้ผมกำลังจะพาเอมิไปดูเรือนหอของเราที่ผมสร้างเอาไว้ซึ่งตอนนี้ผมสร้างเสร็จแล้วเนื่องจากว่าผมเร่งผู้รับเหมาให้สร้างให้เสร็จก่อนจะครบกำหนดสองปีที่เอมิบอกว่าจะกลับมาหาผม
"พี่จะพาเอมิไปไหน" เอมิหันมาถามผม
"ยังบอกไม่ได้ครับ"
"ความลับขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ใช่ครับความลับ^^" ผมหันไปบอกคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เอ๊ะนี่มันทางไปบ้านพี่นี่พี่จะพาเอมิไปบ้านพี่เหรอทำไมไม่บอกก่อนล่ะเอมิจะได้เอาของฝากมาให้คุณลุงภูผากับคุณอาอัยวา"
"ไม่ใช่ครับพี่ไม่ได้พาไปบ้านพ่อแม่พี่แต่พี่จะพาไป...บ้านของเราต่างหาก" ผมเฉลย
