จื่อเถากับอาหนิวกำลังเสียขวัญอยู่ก็ได้มีมือหนึ่งยื่นไปช่วยพวกเขาออกจากกองเพลิงได้ จากตอนแรกที่คิดว่าตัวเองจะโดนเผาจนเกรียมเสียแล้ว
“ฮึก!... ระ...เรารอดแล้วอาหนิว” จื่อเถายังคงตะลึงในเปลวไฟที่โหมลุกอย่างหนัก แล้วคนที่เหลือคนในงานคนอื่นต่างช่วยกันตักน้ำดับไฟ แต่ก็สู้กับแรงไฟไม่ไหวจนบางคนบางเจ็บก็มี
‘ข้าอยากเอาถังดับเพลิงออกมา’ จื่อเถาคิดในใจได้เท่านั้นแต่นางทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะคนอยู่กันมากเกินไป เมื่อกี้หากไม่ชุลมุนล่ะก็ไม่อาจจะหยิบลูกบอลดับเพลงออกมาได้
“จื่อเถา...ลูก...เป็นอย่างไรบ้าง” ทันทีที่ชิงชิงรู้ว่าไฟไหม้บริเวณที่มีการแสดงผาดโผน นางจึงรีบมาดูเด็ก ๆ และลูกสาวของนาง แต่เมื่อเห็นว่าพวกนางปลอดภัยดีก็โล่งอก
“อาเถาเจ้าบาดเจ็บหรือไม่” บุรุษที่ช่วยจื่อเถาถามขึ้นและก็เป็นคุ้นเคยกันดีคือใต้เท้าเผิงหยวนนั่นเอง
“ท่านพ่อ...ท่าน...ท่านมาได้อย่างไร” เผิงเหยียนที่กำลังหาทางเข้าไปช่วยจื่
