“เอาล่ะเงียบเสียงก่อน ยายเฒ่าผู้นี้มาวุ่นวายอันใดที่หน้าบ้านข้าหรือท่านผู้ใหญ่” จื่อเถาเห็นผู้ใหญ่จางลี่ไห่เดินตามมาด้วย นางก็ถือเอาเขาอ้างเสียเลย ในเมื่อนี่คือคนของเขา เขาควรมีส่วนรับผิดชอบจัดการ
“ข้าบอกเจ้าแล้ว...ข้าอยากได้ยาวิเศษ”
“ยาวิเศษ!!! ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงเด็กวัยใกล้เจ็ดหนาวจะมียาอันใดวิเศษกัน” จื่อเถาไม่ยอมรับดูสินางจะหน้าด้านได้อย่างไรอีก
“ก็ที่ตาเฒ่าหรงผิง...”
“ท่านตาหรงผิงทำไมหรือ”
“เขาแข็งแรงแบบเพียงข้ามวัน ไม่ใช่เพราะยาของท่านผู้สูงศักดิ์หรอกหรือ”
คำก็ผู้สูงศักดิ์ สองคำก็ผู้สูงศักดิ์ ขอนางขำก่อนได้หรือไม่
ท่าทางสตรีเฒ่าผู้นี้มีปากมีเสียง มีแรงเดินมาถึงบ้านท่านตาของนางก็ไม่ได้เจ็บป่วยอันใด ต้องเป็นคนแข็งแรง หากเจ็บป่วยจริงคงไม่มีแรงมากเพียงนี้กระมัง หากนางให้ยายเฒ่าเจ้าเล่ห์ คนจะมาร้องขอให้นางให้ไม่รู้จักพอ พวกเขาควรต้องรู้จักการทำสิ่งใดเพื่อแลกมา ไม่ใช่เรียก
