รถม้าของบ้านจื่อเถาค่อย ๆ เคลื่อนผ่านประตูเมืองหลวงออกไปเรื่อย ๆ แต่คนที่เศร้าที่สุดคงเป็นคนที่ยืนดูพวกเขาจากไปอยู่บนกำแพง
เผิงเหยียนไม่กล้าลงไปส่งพวกเขาด้านล่าง เขารู้ว่าตนเองไม่อยากให้คนพวกนี้จากไป เขาไม่มีเพื่อนเลยตั้งแต่เด็กแต่คนพวกนี้ดีกับเขามาก เพราะเขาเป็นทายาทมือปราบอันดับหนึ่ง จึงไม่มีใครอยากสมาคม เพราะบิดาของเขาซื่อตรงและมีคุณธรรม ดังนั้นเหล่าบ้านขุนนางที่ไม่ซื่อตรงก็คบกับคนอื่น เขาไปสำนักศึกษาก็นั่งคนเดียวเรียนคนเดียวจนชินแล้ว ต่อไปเขาก็คงอยู่คนเดียวเช่นเคย
การเดินทางของจื่อเถาเริ่มต้นออกจากเมืองหลวงตานหยาง เมืองหลวงที่เรียกได้ว่าเจริญที่สุดในแคว้นขึ้นไปทางเหนือผ่านเขตรอยต่อระหว่างเมืองเจียงซูและเมืองตานหยางทางอำเภอเชียง
บรรยากาศโดยรอบจากที่มีหมู่บ้านเป็นแห่ง ๆ รวมกลุ่มกันก็ค่อย ๆ มีแต่ต้นไม้สองข้างทางและเป็นถนนที่เป็นเนินเขาสลับซับซ้อน ดูสวยงามแปลกตา เด็ก ๆ ต่างตื่นตาตื่น
