จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด

บทที่ 1 ภรรยาใหม่ใจร้ายของบิดา

“เถาเถาฟื้นสิลูก...ฟื้นขึ้นมาหาแม่ก่อน” เสียงของชุยชิงชิง มารดาผู้ให้กำเนิดของฟู่เฉียนจื่อเถาเห็นสภาพบุตรสาวที่โดนขังในตู้ไม้เล็ก ๆ เพราะไปทำให้สตรีที่สามีนางแต่งเข้ามาใหม่ขัดหูขัดตา

เดิมนางเป็นสตรีที่สามีขอแต่งเป็นคนแรก ทั้งขัดคำสั่งผู้เป็นมารดาให้กำเนิดของเขา สุดท้ายชะตากรรมนางในตระกูลฟู่เฉียนก็ไม่ดีนัก นางเป็นฮูหยินคนแรก

แต่กลับได้รับการปฏิบัติเยี่ยงสาวใช้ นางต้องกัดฟันสู้ทน

มาตลอด ทั้งฮูหยินผู้เฒ่าก็ขยันหาสตรีอุ่นเตียงให้สามีนาง เพื่อขัดขวางการมีบุตร

สุดท้ายนางจึงคุกเข่าขอร้องและสามีจึงได้นอนกับนาง แต่ยามให้กำเนิดบุตรสาว นางเจ็บท้องเจียนตาย

มีเพียงสาวใช้ที่ส่งมาดูเพียงหนึ่งคนกับหมอตำแยอีกคนเท่านั้น

นางคลอดจื่อเถามาอย่างยากลำบาก นางจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาพรากชีวิตของลูกสาวแสนน่ารักของนางไป

“เหอะ...นังเด็กไร้ประโยชน์ ตายไปดูสิว่าจะมีผู้ใดไยดี” เสียงสบถของเหยาเอิน ฮูหยินคนใหม่ของตระกูล

ฟู่เฉียน ที่ได้รับการสนับสนุนจากฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวขึ้นอย่างไร้คุณธรรม

ชุยชิงชิงนางไร้ญาติขาดมิตรในตระกูลนี้ แต่ใช่ว่านางจะตัวเปล่าเล่าเปลือย นางก็ลูกสาวตระกูลชุย หนึ่งในตระกูลมีชื่อเสียงในเมืองหลวงแห่งนี้เช่นกัน

เพียงแต่นางไม่เคยเอ่ยเรื่องยากลำบากใจให้ตระกูลได้รับรู้ เพราะตอนนั้นตนดื้อดึงจะแต่งกับตระกูลฟู่เฉียนที่เป็นศัตรูกันมาแต่ดั้งเดิมเรื่องการค้า เมื่อแต่งงานหลายตระกูลจับตามองว่าสองตระกูลอาจจะกลับมาปรองดองกันอีกครั้งหรือไม่

แต่ทุกคนเดาผิด!

เพราะฮูหยินผู้เฒ่าฟู่เฉียนหรือฉินเจียงชิน ประกาศห้ามคนตระกูลฟู่เฉียนคนใดคบหาสมาคมกับตระกูลชุย

มิเช่นนั้นจะเป็นศัตรูกับนางและตระกูล ประกาศนั่นไม่ต้องพูดก็รับรู้ว่า ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการตบหน้าชุยชิงชิงและตระกูลชุย หมายให้บุตรสาวตระกูลชุยเช่นนางประกาศ

ตัดขาด

แต่ต่อให้นางไม่ไปรบกวนตระกูลบิดา ฮูหยินผู้เฒ่าก็หาปล่อยนางไม่ ยังคงหาเรื่องรังแก จนล่าสุดคือให้สตรีตระกูลเหยาแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินเอกแทนนาง ให้สามีปลดนางออก

สามีของนางฟู่เฉียนอี้ไม่สนใจเรื่องในบ้าน สนใจเพียงการค้าและความสัมพันธ์ของตระกูลขุนนาง แล้วเขาก็ไม่อาจขัดใจมารดาได้ จึงทำตามคำสั่งปลดนางให้มีตำแหน่งเป็นเพียงอนุ นั่นยังไม่เจ็บช้ำเท่าปล่อยให้คนทั้งตระกูลรังแกลูกสาวคนดีของนาง

ชุยชิงชิงลุกขึ้น หมายอยากตบสั่งสอนเหยาเอิน

ฮูหยินคนใหม่ของสามีแต่ทว่ากลับถูกมือเล็ก ๆ ของลูกสาวรั้งแขนเสื้อไว้

“ท่านแม่...ข้า...ข้ายังไม่ตาย”

“เถาเถาลูกแม่...ขอบคุณสวรรค์” ชุยชิงชิงละความคิดเอาคืน แต่นั่นนางหารู้ไม่ว่าลูกสาวนางรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าอยู่ก่อนแล้ว จึงรั้งมารดาให้เลิกต่อกรกับสตรีชั่วช้า

ผู้นี้ เพื่อกลับเรือนก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายไปจนเกิดโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ ที่ทำให้ชะตาของนางต้องตายอย่างอนาถ

“ท่านแม่กลับเรือนกันเถอะ” จื่อเถากัดฟันกล่าวออกมาด้วยเสียงกระท่อนกระแท่นคล้ายคนยังหายใจไม่สะดวก ดวงตามองจดจำใบหน้าผู้ที่รังแกนางเอาไว้ให้ขึ้นใจ

‘นางเอาคืนแน่!’

เด็กน้อยน่ารักผู้นี้ที่ต้องกลายเป็นคนชั่วช้า เพราะสตรีผู้นั้นบีบคั้นนางจนไร้ทางเลือก

“ไปลูกกลับกัน” ชุยชิงชิงจูงมือลูกสาวกลับเรือนแต่โดยดี ไร้คำพูดหรือถ้อยคำโต้เถียงทำให้เหยาเอินเจ็บใจ

นางต้องการทำให้สามีลงโทษสองแม่ลูกนี้ นางจึงพยายามมาหาเรื่องทุกวันตามคำสั่งของท่านแม่สามี ยิ่งวันนี้เพียงนังเด็กหกหนาวเดินผ่านหน้าโดยไม่คารวะ นางจึงถือโอกาสทำโทษนางให้แม่ของนางอาละวาด แต่สุดท้ายกลับไม่เป็นดังคาด สองแม่ลูกกลับไปแต่โดยดี

เมื่อถึงเรือนซือเจียฝั่งตะวันตกที่ติดกับเรือนท้ายจวน ซึ่งเป็นเรือนพักของสองแม่ลูก ที่นาน ๆ ครั้งบิดาจะมาเยี่ยมเยียน เพราะทิศนี้เป็นทิศอัปมงคล คนในตระกูลฟู่เฉียนไม่ค่อยเข้าใกล้ และห้ามผู้นำตระกูลอย่างฟู่เฉียนอี้มาเยือนเช่นกัน เพราะจะทำให้ตระกูลล่มจมเอาง่าย ๆ ได้ แต่ทั้งหมดล้วนเป็นแผนของท่านย่าของนาง ที่ต้องการขัดขวางท่านแม่

สภาพความเป็นอยู่ไม่เหมือนที่ลีลี่ในร่างจื่อเถาคิดไว้ คุณหนูที่เคยเป็นอดีตฮูหยิน ควรมีสาวใช้กับคนงานดูแลเรือน แต่รอบกายมีแต่ความเงียบ สภาพเรือนที่สะอาดสะอ้านให้เดาคงเป็นมารดานางทำผู้เดียว เมื่อคิดแล้วก็เหน็ดเหนื่อยใจเล็กน้อย ทั้งสงสารและเห็นใจ

“ท่านแม่เจ้าคะ ท่านพ่อปลดท่านแล้วไยจะอยู่ในตระกูลนี้ให้ลำบากเล่า ไม่สู้ออกไปหรือกลับตระกูลเดิมหรือเจ้าคะ” จื่อเถาพูดออกมาทั้งสังเกตสีหน้ามารดาขณะเช็ดใบหน้าที่เปื้อนฝุ่นให้นาง มือที่ถือผ้าเช็ดหน้าสั่นน้อย ๆ จนรู้สึกว่ามารดาของนางอ่อนแอเกินไป

“ตอนแต่งงานแม่เคยตัดขาดไม่ยุ่งเกี่ยวกับตระกูลชุย สตรีแต่งงานแล้วก็เป็นคนตระกูลอื่น กลับไปพึ่งพาตระกูลกำเนิดมีแต่จะเป็นที่ครหานินทา” ชุยชิงชิงก็จนใจ ใช่ว่านางอยากอยู่ที่นี่ แต่สตรีม่ายหย่าร้างในยุคนี้ยังไม่เป็นที่ยอมรับกันสักเท่าไหร่

“เช่นนั้นไปอยู่กันสองคนดีหรือไม่เจ้าคะ” จื่อเถาย่อมดูแลมารดาได้ นางโตแล้วและทำอะไรได้หลายอย่าง

“แล้วพวกเราจะทำอันใดได้เล่าจื่อเถา...แม่ไร้ความสามารถ ได้เพียงเย็บปักถักร้อย ทำอาหารก็ไม่เก่งแล้วแม่จะเลี้ยงดูเจ้าให้เติบโตได้เช่นไร” ชุยชิงชิงลูบผมลูกสาวกล่าวเหตุผลของนาง

“ท่านแม่ดูถูกฝีมือตัวเองไปแล้ว ตอนนี้เรามีสินเดิมอยู่เท่าไหร่เจ้าคะ” จื่อเถามีความสามารถเกี่ยวกับการทำเต้าหู้ นางคิดว่าหากนางออกไปอยู่ด้านนอกกับมารดาสองคน อย่างไรก็ดีกว่าอยู่ตระกูลที่รังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าของบิดาเช่นนี้แน่นอน

“แม่เหลือสินเดิมอยู่ห้าร้อยตำลึงทอง ตั้งใจเก็บให้เจ้าตอนออกเรือน แม่ไม่เอาออกมาใช้แน่นอน และร้านค้าในตลาดที่ท่านยายมอบให้แม่มา ย่อมเก็บให้เจ้าเช่นกัน” เมื่อบุตรสาวถามเช่นนี้ นางก็ตอบตามตรง หลายปีมานี้อยู่ในตระกูลฟู่เฉียน นางประหยัดมัธยัสถ์ ไม่ฟุ่มเฟือย ใช้จ่ายเท่าที่จำเป็นเท่านั้น

“ท่านแม่อย่าหาว่าข้าสอนเลยนะเจ้าคะ สตรีผู้นั้นท่านย่าก็เห็นดีเห็นงาม ต่อให้นางฆ่าเราสองแม่ลูกก็ไร้ความผิด มิสู้เราไปตายเอาดาบหน้าไม่ดีกว่าหรือ” จื่อเถาที่เป็นวิญญาณมาสิงร่างนี้ ล่วงรู้ชะตากรรมตอนจบของตน เริ่มโน้มน้าวท่านแม่ หวังให้ท่านแม่เชื่อมั่นในตนเอง ต่อให้ต้องไร้อำนาจบิดาคุ้มหัว เราสองคนก็อยู่กันได้

“แต่ว่า...”

“เชื่อข้านะเจ้าคะ ข้าย่อมอยากให้ท่านแม่พบเจอหนทางที่ดี ท่านอาจจะตัดสินใจผิดพลาดครั้งเข้าตระกูล

ฟู่เฉียน แต่ต่อไปข้าย่อมต้องทำให้เราสองแม่ลูกสุขสบายแน่นอน”

จื่อเถากุมมือมารดาขึ้นพร้อมกับลูบที่หลังมือเบา ๆ น้ำตาของผู้เป็นมารดาก็เอ่อคลอ นางไม่ได้ต้องการให้ท่านแม่เป็นม่ายไร้ที่พึ่ง แต่นางต้องการให้ท่านแม่ยังคงอยู่ และนางเองก็จะไม่เป็นสตรีร้ายกาจที่สุดแห่งยุคเช่นเดียวกัน

‘ข้าย่อมไม่ตายอย่างอนาถ และไม่แต่งให้ชายไร้หัวใจตระกูลเผิงผู้นั้นเป็นแน่!’

ขณะที่สองแม่ลูกปรึกษาหารือกัน ร่างหนึ่งที่มาดูสองแม่ลูกเดินมาหยุดตรงหน้าประตู ได้ยินสองแม่ลูกพูดคุยทุกคำถึงกับกำหมัด มือหนาแหวกม่านกั้นเข้าไปแล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้าของชุยชิงชิง มือหนึ่งยกขึ้นวาดฟาดไปที่ใบหน้าสวยของนางหนึ่งฉาด

เพียะ!