ใยไหมเดินลงจากรถของนับหนึ่ง เดินไปหาโซลที่ยืนรอเธออยู่ที่รถของเขา
"มัวทำอะไรอยู่?"
"ทำอะไร"
"ฉันเห็นรถจอดตั้งนานแล้ว"
ขาเรียวเล็กรีบเดินตามคนตัวสูงที่เดินเร็วเข้าคอนโด"ชวนนับหนึ่งให้อยู่กินข้าวด้วยกัน"
เธอเห็นเขาตวัดตาคมมองเธอเหมือนไม่พอใจ อะไรของผู้ชายคนนี้กัน อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิงมีประจำเดือนเสียอีก“นายเหมือนไม่พอใจอะไรฉันเลยนะ”
“แล้วเธอทำอะไรให้ฉันไม่พอใจล่ะ”เขาถามกลับมาขณะที่เรากำลังเดินเข้าลิฟต์ด้วยกัน“เธอถึงคิดว่าฉันกำลังไม่พอใจเธอ”
“ฉันมั่นใจว่าไม่ได้ทำอะไร ถ้านายไม่พอใจที่ฉันคุยกันเพื่อนนาย อันนั้นก็เป็นปัญหาของนาย หรือไม่พอใจที่ฉันชวนนับหนึ่งมากินข้าวด้วยกัน อันนั้นมันก็ปัญหาของนายเหมือนกัน”
“เธอนี่มันอวดดีจริง ๆ เลยนะ ทั้งที่ไม่มีอะไรจะให้อวด”
“ถ้านายคิดว่าได้ฉันมาแล้วฉันต้องหงอให้นายตลอดเวลา นายคิดผิดโซล ปกติฉันเป็นคนเงียบ ๆ ก็จริง แต่ฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงยอมใครง่าย
