น่านฟ้า...
"เข้าห้องก่อนสิ"
"ผมลืมไปว่าต้องรีบกลับบ้าน งั้นผมขอส่งพี่แค่นี้ละกันนะ"
"อื้มมม อย่าเพิ่งไปสิจ๊ะน่าน เข้าไปนั่งเล่นให้ห้องพี่ก่อน"
"คงไม่เข้าล่ะครับผมจะรีบกลับไปหาลูก"
"ลูก??? "
"ครับ ลูกของผมกับพาฝัน"
"น่านพูดเรื่องจริงเหรอ"
"เรื่องจริงครับ นี่ไงถ้าพี่ไม่เชื่อ" เขาหยิบมือถือออกมาจากระเป๋ากางเกงนักเรียนก่อนจะเปิดภาพหน้าจอที่เขาตั้งเป็นรูปของเด็กๆ ที่ผมเป็นคนถ่ายเองกับมือ
"ไม่ได้อำพี่ใช่ไหม"
"ไม่ครับเรื่องจริง แล้วผมมีเรื่องอยากจะขอร้องพี่อีกเรื่อง"
"เรื่องอะไรเหรอ"
"เรื่องฝันมีลูก ผมหวังว่าพี่จะไม่เอาไปพูดให้คนอื่นฟัง"
"ถ้าอยากให้พี่ปิดเรื่องนี้เป็นความลับน่านก็ต้อง...ทำตามที่พี่ต้องการ พี่ถึงจะยอมทำตามที่น่านขอร้อง เพราะไม่งั้นเรื่องพาฝันมีลูกตั้งแต่ปีหนึ่งจะถูกคนในมหาลัยพูดถึง"
พาฝัน...
เธอนั่งรออยู่บนรถซึ่งน่าจะเป็นเวลานานพอสมควรเพราะตนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้วน่านฟ้
