น่านฟ้า....
ผมขับรถไปหาพี่น้ำหวานที่คอนโดที่ผมเคยมาส่งเธอสองสามครั้งจากนั้นก็โทรบอกเธอว่าผมมาถึงแล้วเธอก็ถามว่าผมจะขึ้นมาบนห้องของเธอหรือเปล่าแต่ผมก็ไม่ได้ขึ้นไปแม้ว่าในตอนแรกผมอยากจะขึ้นไป แต่ในหัวของผมตอนนี้มันกำลังคิดอะไรสับสนวุ่นวายไปหมดไม่ว่าจะเรื่องความรู้สึกตัวเองหรือเรื่องพาฝันที่พี่น้ำหวานพูด
"ทำไมไม่ขึ้นไปบนห้องพี่ล่ะ" พี่น้ำหวานถามผมทันทีที่เธอขึ้นมานั่งบนรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"แปลว่าน่านเริ่มลังเลใจกับสิ่งที่พี่พูด"
"ก็อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้"
"อืมมมแล้วเอาไงดีล่ะ วันนี้ยังอยากพาพี่ไปเที่ยวอยู่มั้ยหรืออยากกลับบ้าน"
"ไปเที่ยวสิผมอุส่าห์ขับรถมารับแล้ว"
"แต่ถ้าไปแล้วน่านมัวแต่กังวลไม่สบายใจพี่ว่าเราค่อยไปวันหลังดีกว่ามั้ย"
"ผมถามอะไรหน่อยสิ"
"อื้มถามมาสิ"
"ที่พี่เลิกกับไอ้ไผ่มันเป็นเพราะผมหรือเปล่า"
"เปล่าหรอก เรื่องที่พี่กับพี่ไผ่เลิกกันก็เพราะพี่รู้ส
