และในขณะที่ผมกำลังเล่นกับเด็กน้อยทั้งสองคนประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาอย่างช้าๆ ผมรีบดีดตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งสี่คูณร้อยเข้าไปหลบในห้องน้ำเพราะผมไม่อยากให้พาฝันรู้ว่าผมเข้าเล่นกับลูกๆ ของเธอ แต่สิ่งที่ผมได้ยินได้รับรู้หลังจากนั้นมันเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆ อย่างในชีวิตของผมแทบจะทันที สิ่งแรกที่ผมมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็คือเด็กทั้งสองคนนี้น่าจะเป็นลูกของผมอย่างแน่นอนไม่ต้องตรวจดีเอ็นโอดีเอ็นเออะไรทั้งนั้น ผมถึงว่าเด็กๆ ทำไมไม่เหมือนไอ้ภูผาเลยสักคนเดียว ผมมองหน้าตัวเองในกระจกมองอย่างพินิจพิจารณามองไปทุกส่วนของใบหน้าของตัวเองไม่ว่าจะเป็นคิ้ว ตา จมูก ปาก ผมรู้แล้วว่าน่านน้ำเหมือนใครเวลาเธอขมวดคิ้ว เธอเหมือนผมเองไงจะใครล่ะ ส่วนน่านนทีจมูกกับแววตาของแกน่ะเหมือนผม ไหนจะผิวขาวๆ ของพวกแกอีกที่ผมเคยสงสัยว่าทำไมเด็กๆ ถึงขาวได้ขนาดนี้ทั้งที่พาฝันเองเธอมีผิวสีน้ำผึ้ง ส่วนไอ้ภูผามันก็ขาวนะแต่ไม่ขาวเท่าผมไง เพราะฉะ
