Jack of spade. 11
2166 Words
Ep.11
Jack talk.
จากที่ว่าผมจะไม่คิดอะไร กลับกลายเป็นว่าในหัวผมมีแต่เรื่อง18+ เต็มไปหมด! และตอนนี้ผมว่าผมเริ่มจะอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว และผมจะก็ไม่ทนมันอีกต่อไป! มีเหยื่อมานอนล่อขนาดนี้ ถ้าปล่อยให้รอดไปมันก็ไม่ใช่ผมสิ!
.
.
ไม่ทงไม่ทนมันแล้วโว้ย!!!
"ตอนเด็กๆ ฉันน่ะ...เคยนั่งแท็กซี่กลับบ้านคนเดียวจากที่เรียนพิเศษ..." แต่ก่อนที่ผมจะได้ลุกขึ้นไป พริกแกงก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วรู้สึกเจ็บปวด...และเสียงของเธอมันก็ทำลายความเงียบที่มีในห้องก่อนหน้านี้ไปพร้อมๆกับความคิดชั่วๆของผม ทำให้ผมต้องล้มเลิกความคิดนั้นออกไปแล้วนอนนิ่งๆเพื่อฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อ เพราะตอนนี้ผมยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เธออยากจะสื่อกับผมสักเท่าไหร่
"..."
"เพราะวันนั้นรถคันที่ต้องมารับฉันกลับบ้านทุกวันมันเกิดเสียระหว่างทางก่อนที่จะมารับฉัน และวันนั้นก็เป็นวันที่โรงเรียนฉันประกาศผลสอบด้วย นายรู้มั้ย?...วันนั้นฉันดีใจมาก เพราะฉันสอบได้คะแนนดีขึ้นมาตั้ง10อันดับ จากฉันที่เคยได้คะแนนเป็นอันดับท้ายๆของห้อง..."
"..." ผมนอนนิ่งเงียบแล้วฟังเธอพูดต่อด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
"สำหรับคนอื่นมันอาจจะแค่นั้นเอง แต่สำหรับฉันมันเป็นอะไรที่วิเศษมาก! ฉันเลยอยากรีบกลับบ้านเพื่อเอาคะแนนไปอวดพ่อ เพราะฉันคิดว่าพ่อต้องภูมิใจในตัวฉันมากแน่ๆ จริงๆวันนั้นฉันไม่อยากจะไปเรียนพิเศษด้วยซ้ำ แต่ฉันก็ไม่พอกล้าที่จะโดด..." พริกแกงด้วยน้ำเสียงที่เหมือนต้องการจะสื่อให้ผมรู้ว่าตอนนั้นเธอดีใจกับผลสอบครั้งนั้นมากแค่ไหน แต่ในน้ำเสียงของเธอมันก็เหมือนจะปนความเศร้าอยู่ด้วยเหมือนกัน
"..."
"พอฉันเรียนเสร็จ คนขับรถก็โทรมาบอกว่ารถเสีย ให้ฉันรอไปก่อนประมาณ 1 ชั่วโมง แต่ความรู้สึกฉันตอนนั้นคือมันรอไม่ได้แล้ว เพราะฉันเองก็รอมาทั้งวันแล้ว ฉันรอที่จะเอาผลสอบไปให้พ่อดูไม่ไหว ฉันเลยตัดสินใจเรียกแท็กซี่...ฮึก!"
"..!" พอเล่ามาได้สักพักพริกแกงก็หยุดพูดไปก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงสะอื้นของเธอที่ดังออกมา ฟังจากที่เธอเล่าผมก็รู้สึกได้ว่าเธอมีน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป แต่ผมก็ได้แต่นอนฟังนิ่งๆ เพราะผมเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
"ฮึก!...พอฉันขึ้นไปบนรถฉันก็บอกทางไปบ้านฉันกับคนขับ เขาก็ไม่พูดอะไรแค่พยักหน้าให้ฉันแล้วก็ออกรถ จากนั้นพอนั่งมาได้สักพัก...ฉันก็เริ่มรู้สึกว่าทางที่มามันไม่คุ้นเลย ฉันเลยตัดสินใจถามเขาไป แต่เขาก็ไม่ยอมพูดหรือบอกอะไรกับฉันเลย...จนฉันเริ่มกลัว ฮึก!"
"..." ผมพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเธอแล้วยื่นมือออกไปกุมมือเธอเอาไว้พร้อมกับบีบเบาๆเพื่อปลอบเธอ เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มร้องไห้หนักขึ้น ตอนนี้ผมมองหน้าเธอได้ไม่ค่อยชัดหรอก เพราะในห้องมันค่อนข้างที่จะมืดอยู่พอสมควร แต่มันก็ไม่ได้มืดขนาดที่จะไม่เห็นอะไรเลย
"หลังจากนั้นสักพักเขาขับเลี้ยวเข้าไปจอดในซอยซอยหนึ่งที่ฉันไม่รู้จัก ตรงนั้นมันมืดมาก เปลี่ยวมาก! ฮึก! และตอนนั้นฉันก็กลัวมากๆ ฮึก..." พริกแกงร้องไห้หนักขึ้นเมื่อเธอต้องพูดถึงเหตุการณ์ที่เธอเคยเจอมา เธอคงจะ...เจ็บปวดและฝังใจกับมันมากๆเลยสินะ ผมยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ แล้วค่อยๆดึงตัวพริกแกงให้ขยับเข้ามาใกล้ๆผมก่อนจะกอดร่างของเธอที่มันกำลังสั่นเอาไว้
"...พอแล้ว ไม่ต้องเล่าแล้ว" ผมพูดออกไปเบาๆเมื่อรู้สึกว่าร่างเล็กๆที่อยู่ในอ้อมกอดผม เริ่มสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ พริกแกงส่ายหน้าไปมากับหน้าอกผมเบาๆพร้อมกับพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ร้องไห้ ก่อนจะเริ่มเล่าต่อ...
"พอจอดรถเสร็จ คนขับเขาก็เดินลงรถก่อนที่จะเดินมาเปิดประตูหลังที่ฉันนั่งอยู่แล้วบอกให้ฉันลงจากรถ แต่ฉันก็ไม่ยอมลงไปตามที่เขาบอก เพราะฉันกลัว พอเขาเห็นฉันไม่ทำตาม เขาก็เข้ามากระชากตัวฉันให้ลงรถไปพร้อมกับลากฉันไปตรงบริเวณหน้ารถของเขา เขาไม่ได้สนใจเลยว่าตรงที่เขากระชากฉันลงไปมันเป็นพื้นหิน ทำให้ร่างกายฉันมีแผลถลอกเต็มไปหมด ฉันร้องไห้ออกมาเพราะความเจ็บแสบมันทรมานมาก แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเลยว่าฉันจะเจ็บแค่ไหน ฮึก!... แต่อยู่ๆฉันก็มีรถมอเตอร์ไซค์ขับเข้ามา ฉันเลยร้องขึ้นเพื่อขอความช่วยเหลือและวิ่งเข้าไปหารถมอเตอร์ไซค์คันนั้น เพราะหวังว่าเขาจะช่วยฉันได้...ฮึก!"
"..." อยู่ๆพริกแกงก็หยุดพูดแล้วร้องไห้ออกมา เธอผ่านมันมาได้ยังไง? เธอต้องเข้มแข็งแค่ไหนกว่าจะมาเป็นพริกแกงเหมือนทุกวันนี้?
"...แต่ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดเลย! เขาเป็นพวกเดียวกัน เพราะทันทีที่เขาจอดรถคนขับรถมอเตอร์ไซค์ก็ลงมากระชากผมฉันให้กลับไปจุดเดิมที่ฉันวิ่งมา ฉันก็ได้แต่ร้องไห้พร้อมกับพนมมือไหว้ อ้อนวอนเขา เพราะมันเจ็บมากๆ แต่มันก็ไม่ได้ผล ฮึก! ฉันได้ยินเขาคุยกันว่าเขาจะเอาฉันไปขายเพราะไม่มีเงินไปใช้หนี้พนัน ฉันเลยพูดออกไปว่าฉันจะให้เงินเขาไปใช้หนี้แล้วให้เขาปล่อยฉันไป ฮึก! แต่ก็มีแค่เสียงหัวเราะตอบกลับหัวเราะออกมา เพราะคิดว่าเด็กอย่างฉันจะมีเงินจากที่ไหนไปให้เขา..."
"..."
"ไม่ว่าฉันจะพูดหรืออ้อนวอนยังไง พวกเขาก็ไม่ฟังฉันเลย พวกเขาจะเอาฉันไปขายให้ได้ ผู้ชายคนที่ขับแท็กซี่ค่อยๆนั่งลงตรงหน้าฉันก่อนจะจับคางฉันให้เงยหน้าขึ้นพร้อมกับลูบกรอบหน้าฉันด้วยสีหน้าที่หื่นกาม...ฮึก! เขาหันกลับไปมองเพื่อนเขาอีกคนแล้วส่งซิกอะไรสักอย่างให้กันก่อนที่เพื่อนของเขาจะเดินออกไป ฮึก!"
"..." ผมอยากจะห้ามให้เธอหยุดเล่านะครับ เพราะอาการเธอตอนนี้มันดูแย่มาก แล้วก็เริ่มจะร้องไห้หนักยิ่งขึ้น แต่คิดอีกทีผมว่าเธอก็คงอยากจะระบายความเจ็บปวดนี้ให้ใครสักคนฟัง ซึ่งผมเองก็ยินดีรับฟังนะ แต่ผมก็สงสารและไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้
"ผู้ชายคนนั้นเขาใช้มือลูบตั้งแต่ข้อเท้าของฉันขึ้นมาจนถึงขาอ่อน ยิ่งฉันดิ้นขัดขืนมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทำฉันรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น เขาฉีกเสื้อนักเรียนฉันจนมันขาดแบบไม่มีชิ้นดีแล้วเขาก็ใช้มือสัมผัสไปตามตัวฉัน ฉันรังเกียจ! รังเกียจสัมผัสพวกนั้นมากๆ..." พอเล่ามาถึงตรงนี้พริกแกงก็ใช้มือลูบตามเนื้อตัวของตัวเองแรงๆ เหมือนรังเกียจร่างกายตัวเองที่โดนสัมผัสมา
"..." ผมรีบดึงมือเธอมาจับไว้อีกครั้งเพราะกลัวเธอจะเจ็บ แล้วกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม
"...พอฉันยิ่งขัดขืนยิ่งร้องไห้เขาก็กระชาก ตบ ตี ฉันสารพัด จนฉันหมดแรงที่จะสู้ ฮึก!...ตอนนั้นฉันปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่าง อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด เพราะฉันสู้แรงเขาไม่ไหวจริงๆ และตอนนั้นร่างกายฉันมันก็อ่อนแรงมากๆ จนฉันไม่สามารถบังคับตัวเองได้แล้วสติฉันมันก็ดับวูบไป ฮึก!"
"แล้วเธอ...?" ตอนนี้ในหัวผมมันมีคำถาม แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะถามดีมั้ย!?
"แต่ฉันก็รอดมาได้ เพราะในความโชคร้ายมันก็มีความโชคดีอยู่ คนของพ่อฉันมาช่วยฉันไว้ได้ทันพอดี บังเอิญว่าวันนั้นฉันเผลอเปิดตำแหน่งของตัวเองในโทรศัพท์ฉันไว้ พอคนของพ่อไม่เจอฉันอยู่ที่เรียนพิเศษ ก็เลยลองเช็คดู จนตามหาฉันเจอ... แต่เหตุการณ์วันนั้นมันกลับเป็นเหตุการณ์ที่ฉันไม่เคยลืม มันยังฝังอยู่ในใจฉันมาตลอด14ปี ฮึก! ฉันจะทำยังไงดี!? ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว ฮรือออ~ๆ" พูดจบเธอก็ปล่อยโฮออกมาเลยครับทีนี้ แต่ผมรู้สึกดีใจแปลกๆนะ ตอนที่เธอบอกว่าคนของพ่อเธอมาช่วยไว้ได้ทันพอดี ไม่รู้สิ...ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าวันนั้นพริกแกงโดนทำอะไรมากกว่านั้น แล้วเธอจะเป็นยังไง!
"มันผ่านไปแล้ว เธอผ่านมันมาได้แล้วพริกแกง" ผมพูดแล้วดันหน้าเธอให้ชิดกับหน้าอกผมพร้อมกับลูบหัวเธอไปด้วย
Jack talk end.
Prikgang talk.
"มันผ่านไปแล้ว เธอผ่านมันมาได้แล้วพริกแกง" แจ็คพูดแล้วดันหน้าฉันให้ชิดกับหน้าอกเปลือยเปล่าของเขาพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆอย่างอ่อนโยน และมันทำให้ฉันรู้สึกดีแบบแปลกๆ
"แต่ฉันยังลืมมันไม่ได้ ฉันจะทำยังไงดี ฮรือๆT^T" ฉันพูดแล้วร้องไห้พร้อมซุกหน้าลงกับหน้าอกเขายิ่งกว่าเดิม ตอนนี้หน้าอกเขาเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูกของฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงกล้าเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง เพราะหลังจากเหตุการณ์วันนั้นฉันก็ไม่เคยเล่าหรือพูดให้ใครฟังเลย แม้แต่พ่อของฉันเอง แต่ท่านก็จะรู้แค่ที่คนของท่านรายงาน และทุกคนจะรู้แค่ว่าฉันไม่ชอบขึ้นแท็กซี่เพราะกลัวแค่นั้น แต่เมื่อกี๊อยู่ๆฉันก็พูดขึ้นมาให้เขาฟังเองแบบไม่มีเหตุผลและไม่ได้กลัวเขาจะรำคาญด้วย แปลกใจกับตัวเองเหมือนกัน แจ็คดันตัวฉันออกเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง ทำให้ฉันมองเห็นหน้าเขาได้ชัดเจนขึ้น และทำให้ฉันได้รู้ว่าตอนนี้หน้าเราทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก เขาใช้มือเช็ดน้ำตาให้ฉันที่ยังร้องไห้อยู่เบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น
"พริกแกงเธอฟังฉันนะ...แค่เธอผ่านตรงนั้นมาได้เธอก็เก่งมากแล้ว คิดซะว่ามันเป็นบทเรียน อย่าให้มันมาเป็นปมด้อยในชีวิตของเธอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นพร้อมกับมองหน้าฉันไปด้วย
"แต่สัมผัสของคนพวกนั้น...มันยังทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงตัวเอง" ฉันพูดพร้อมกับร่างกายกอดตัวเองไว้แน่น สัมผัสที่น่ารังเกียจพวกนั้นมันไม่มีทางหายไปได้แน่ๆ ฉันจะต้องรู้สึกแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยใช่มั้ย?
"พริกแกง" แจ็คเรียกชื่อฉันออกมาเบาๆหลังจากที่เขาเงียบเหมือนคิดอะไรไปสักพัก ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา ที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว
"?"
"เป็นฉันได้มั้ย?...ให้ฉันลบสัมผัสของคนพวกนั้นออกให้เธอ" แจ็คพูดขึ้นมาอย่างจริงจังพร้อมกับจ้องตาฉันอย่าสื่อความหมาย
"!!?" ฉันรู้ว่าที่เขาพูดมันหมายถึงอะไร ถ้าถามว่ามันจะสามารถช่วยฉันได้จริงมั้ย!? ฉันก็ไม่รู้หรอก! แล้วมันอาจจะเป็นวิธีที่ทำให้มันแย่กว่าเดิมก็ได้ ก็ไม่มีใครรู้ แต่ตอนนี้สำหรับฉันไม่ว่าจะวิธีไหนที่คิดว่ามันจะช่วยฉันได้ ฉันก็ยินดีที่จะทำมันทุกอย่าง! ถึงแม้ว่ามันจะเป็นวิธีที่เปลืองตัว ฉันก็ยอม!
"พริ...อืมมม~" ฉันโน้มหน้าเข้าไปจูบเขาก่อนที่เขาในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรขึ้นมา ส่วนเขาก็ดูเหมือนจะตกใจการกระทำของฉันเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ค่อยๆจูบตอบฉันกลับมาอย่างนุ่มนวล พอเราจูบกันไปได้สักพัก ฉันก็ค่อยๆถอนจูบออกจากเขาช้าๆ ก่อนจะพูดขึ้น
"ช่วยลบสัมผัสของคนพวกนั้นออกให้ฉันด้วยนะ...แจ็ค"
- Writer
