~ควีน~
เสียงประตูห้องเปิดออก ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งทันที เมื่อคิดว่าตัวเองปกติดีแล้ว ฉันจึงหันไปเผชิญหน้ากับเขา
ไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงสายตาที่ตึงเข้มมองมาที่ฉัน เพื่อทำลายความอึดอัดที่เกิดขึ้นฉันจึงเป็นฝ่ายเอ่ยออกไปก่อน
“คุณ เอ่อ พี่ปรินซ์จะทานเลยมั้ยคะ ควีนจะได้ตักข้าวให้”
“อืม” สิ้นเสียงของเขา ฉันรีบไปตักข้าวให้เขาทันที
“แล้วของควีนล่ะ..” เสียงของเขาเอ่ยถาม
“ควีนยังไม่หิวค่ะ เดี๋ยวกลับไปกินที่บ้านค่ะ”
“พี่บอกเหรอ..ว่าจะให้กลับ”
“ควีนนอนที่นี่ไม่ได้นะคะ ลูกของควีนรออยู่” ฉันบอกเหตุผลของฉันเพื่อหวังจะให้เขาเข้าใจ
“นั่นมันเป็นปัญหาของควีน ไม่ใช่ปัญหาของพี่ พี่ต้องการให้ควีนค้างที่นี่”
“แต่ว่า..ว๊าย! พี่ปรินซ์” ฉันยังพูดไม่ทันจบก็ต้องร้องเสียงหลง เมื่อแขนถูกเขากระชากเข้าไปนั่งลงบนตักของเขา วงแขนของเขาโอบกอดฉันไว้แน่น
“พี่ปรินซ์ ปล่อยควีนนะ”
“ถ้าควีนไม่เรื่องมาก พี่คงไ
