1 อาทิตย์ผ่านไป
~ควีน~
ผ่านไปนานกว่าหนึ่งสัปดาห์ พ่อฉันอาการดีขึ้นตามลำดับ หมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้
“ควีน พ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” พ่อพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังบวกกับสีหน้าที่เคร่งเครียด
“ค่ะพ่อ”
“ควีนรู้แล้วใช่มั้ยว่าที่บ้านเราตอนนี้เกิดปัญหา”
“ควีนทราบจากแม่คร่าวๆ แล้วค่ะ”
“พ่อผิดเอง ทุกอย่างมันเป็นเพราะพ่อ พ่อบริหารงานผิดพลาดทำให้ตอนนี้บริษัทที่พ่อสร้างมากับมือต้องพังลง แล้วไหนจะหนี้สินที่เอาบ้านไปจำนองกับธนาคารอีก และยังมีหนี้สินที่พ่อไปกู้มาเพื่อนำมาปรับสภาพคล่องของบริษัทอีก พ่อผิดเอง ที่ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อ” พ่อพรั่งพรูออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม
“พ่ออย่าโทษตัวเองสิคะ พ่อทำดีที่สุดแล้ว ควีนว่าเรามาช่วยกันหาทางแก้ไขปัญหาดีกว่านะคะ ควีนไม่อยากให้พ่อต้องเครียดอีก พ่อพึ่งจะหายป่วย ควีนกลัวว่าพ่อจะทรุดอีก” ฉันจับมือทั้งสองข้างของพ่อและบีบเบาๆ เพื่
