“บอกแล้วไงว่าผมจะเปิดประตูรั้วบ้านให้ เห็นไหมล่ะว่าบางอย่างคนท้องก็ทำไม่ได้ ผมว่าเวลาคุณจะก้มเก็บของก็คงจะลำบากน่ะอย่างน้อยที่สุดถ้ามีผมก็พอจะได้ช่วยอะไรคุณได้บ้างใช่ไหมล่ะ”
“ตอนที่ไม่มีคุณ นุ่นอยู่คนเดียวก็ทำอะไรด้วยตัวเองได้นะคะ อย่างถ้าตอนนี้ถ้าไม่มีคุณนุ่นก็ก้มลงเก็บได้ค่ะกับอีแค่กุญแจเท่านั้น”
เจตต์ยิ้มอย่างนึกเอ็นดู “อย่าดื้อนักเลยนะเข้าบ้านกันเถอะ”
พูดจบเขาก็ไขกุญแจประตูรั้วบ้านเข้าไป พอเปิดประตูรั้วแล้วเขาก็หันมาประคองหญิงสาวให้เดินเข้าไปในบ้านมันทำให้นันทินีเกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด หล่อนยังคิดถึงคืนวันเก่าๆ ที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขาหากแต่เสี้ยววินาทีความเจ็บปวดจากสิ่งที่เจ็บได้ทำไว้กับเธอมันก็พุ่งพล่านขึ้นมาอีกนั่นที่มีเดินเข้าไปในบ้านโดยมีเจ็บประคองด้วยการใช้มือทั้งสองโอบไหล่ของหล่อนเอาไว้เมื่อเข้าไปด้านในเขาก็เป็นคนเปิดไฟให้และพาหล่อนไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขกเขาทำ
