“ผมยังไม่อยากรีบร้อนที่จะอาบน้ำนี่อยู่อย่างนี้ก่อนได้ไหม”
“แต่ว่าคุณจะเมื่อยหรือเปล่าคะที่อุ้มสาไว้แบบนี้”
“ไม่เมื่อยหรอกก็คนตัวเล็กนิดเดียว ผมแค่อยากขอเวลาอีกสักนิดแล้วเดี๋ยวจะได้เริ่มยกต่อไปยังไงล่ะ”
เขากระซิบเสียงแผ่วพร่าและทำให้ชาลิสาถึงกับหน้าแดงเป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงและท่าทีอย่างคนที่รักกัน
ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้คาดหวังว่านฤดลจะรักเธอ ก็เขาเกลียดเธอออกจะแย่นับตั้งแต่วันแรกที่ถูกส่งตัวเข้าหอ แต่ถึงวันนี้ท่าทีของเขากลับเปลี่ยนแปลงไปแม้เธอจะเป็นของเขาทั้งทางนิตินัยและพฤตินัยแต่เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าความคิดที่แท้จริงของนฤดลเป็นยังไงกันแน่ แต่ที่รู้ตอนนี้คือเธอมีความสุขมากและอยากจะให้เวลาแห่งความสุขหยุดอยู่แค่นี้เสียจริง ๆ
นฤดลก้าวเข้ามาในห้องทำงานก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขาเห็นว่าเช้านี้ลี่ซินมานั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้ว เธอขยับตัวหันมาขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะตัวใหญ่ของท่
