“ใช่มั้ย...เนย...พรีมเป็นลูกของกฤษใช่ไหม”
เนมิตราลดมือทั้งสองลงจากใบหน้าเปื้อนน้ำตา “แล้วถ้าเนยบอกว่าจริงล่ะ กฤษรับได้เหรอ?”
คำตอบของเนมิตราทำให้เขาตาวาว กฤษฎิ์ลภัสดึงร่างนั้นมากอดทันที
“ทำไมเนยต้องคิดว่ากฤษรับไม่ได้ นี่เป็นเรื่องใหญ่ของเราสองคนนะ”
“แต่...กฤษอย่าลืมว่า...สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราคืนนั้น มันแค่ความพลั้งเผลอ จริง ๆ แล้วเราเป็นเพื่อนกันนะกฤษ”
“แล้วทำไมเนยถึงยอมล่ะ บอกเหตุผลได้ไหมว่าทำไมเนยถึงได้ยอมกฤษคืนนั้น” เขาตั้งคำถาม เนมิตราเงียบไป เธอจนใจจะตอบ กฤษฎิ์ลภัสกอดเธอไว้อีกครั้ง
“ไม่เป็นไร...เนยยังไม่บอกกฤษตอนนี้ก็ได้ แต่อย่างน้อยกฤษก็รู้แล้วว่าน้องพรีมเป็นลูกของเรา”
“อย่าเพิ่งบอกลูก” เนมิตราผละห่าง เธอปาดน้ำตาบนแก้ม
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นหรือว่าลูกอยากเห็นหน้าพ่อ และตอนนี้พ่อของน้องพรีมก็อยู่ตรงนี้แล้ว”
“เนยว่ามันเร็วไป กับการที่จู่ ๆ เด็กคนหนึ่งก็ได้รู้จักพ่อของตัวเองในชั่
