เช้าวันต่อมา เนมิตราพาลูกสาวไปท่าเรือโดยมีคนของกฤษฎิ์ลภัสมารับหน้าคอนโด เมื่อไปถึงที่นั่นเขารออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นสองแม่ลูกเขาก็ยิ้มกว้าง ใบหน้าชื่นมื่น เขาอยู่ในชุดลำลองที่เนมิตราคุ้นตา พอไม่สวมชุดสูทเขาก็ดูเด็กลงเหมือนหนุ่มมหาวิทยาลัยที่เธอคุ้นเคย ก็เธอเห็นเขามาตั้งแต่เป็นนักศึกษา พอเจอเขาแบบนี้ทำให้อดนึกถึงวันเวลาเก่าๆ ไม่ได้ พอลงจากรถพริมาก็วิ่งไปหากฤษฎิ์ลภัสทันที
“คุณลุงขา...วันนี้จะพาน้องพรีมไปเที่ยวทะเลหราคะ”
“ใช่จ้า...คุณลุงจะพาน้องพรีมไปท่องทะเล สามวันเลยนะ”
พริมาตาโต ยกนิ้วเล็ก ๆ ขึ้นสามนิ้ว “สามวันเลยหราคะ...เย้ๆๆๆ...คูมแม่ขา น้องพรีมอยากลงเรือค่ะ” หันไปทางมารดาที่ยิ้มแม้ไม่ค่อยเต็มที่นัก เนมิตราพยักหน้า
“ค่ะ...เราจะล่องเรือออกไปในทะเล น้องพรีมชอบไหมคะ”
พริมากระโดดดีใจ “ชอบซีคะ น้องพรีมชอบทะเล ชอบมากๆๆๆ”
“งั้นเราไปกันเลยนะ” กฤษฎิ์ลภัสช้อนร่างน้อยขึ้นอุ้ม
บทที่ 7
การล่องเ
