“นี่ไงคะ ตั้งอยู่บนโต๊ะนี่แล้ว”
“ผมอยากให้คุณเอามากางให้ผมเซ็นใกล้ๆ” เขาพูดเหมือนไม่ใส่ใจแต่เนมิตราเกิดอาการร้อนผ่าวบนแก้มขึ้นมา เธอจำต้องหยิบแฟ้มแล้วเดินไปยื่นให้เขาใกล้ๆ แต่กฤษฎิ์ลภัสกลับไม่ได้ทำอย่างที่เขาพูด เขารวบเอวบางด้วยแขนแกร่ง
“อุ๊ย!...ท่านประธานคะ จะทำอะไร”
“กฤษอยากกอดเนย อยากจูบ อัดอั้นมากเหลือเกินรู้ไหม”
“อย่าทำอย่างนี้ซีคะ เราเพิ่งกลับมาจากล่องเรือ ก็...บนเรือน่ะ ทั้งกลางวันกลางคืนหลายรอบแล้วนะคะ”
“จะกี่รอบ กี่ยกก็ไม่พอหรอกนะ มันยังไม่อิ่ม อยากกินอีก อยากกิน” เขาเสียงพร่าแล้วระดมจูบไซ้ เนมิตราพยายามเบี่ยงตัวแต่ไม่ถนัดเพราะเขากอดเธอไว้แน่น
“ท่านประธาน...เอ้อ...กฤษ...” เนมิตราเรียกผิดเรียกถูก ตอนนี้สติของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในสมองขาวโพลนเหมือนกระดาษเอสี่ทุกครั้งที่อยู่ในอ้อมแขนของกฤษฎิ์ลภัส เวลาเขาถูกเนื้อต้องตัวเธอทุกอย่างเบาหวิวล่องลอย ตั้งแต่กลับมาจากล่องเรือเธอก็
