“ขอบคุณมากครับแม่” เขาวางพริมาที่มีสีหน้าแช่มชื่นลงบนเก้าอี้ นลินีเดินกลับเข้าไปในบ้าน เนมิตราจึงหันกลับมายังกฤษฎิ์ลภัส เขาจ้องหน้าหญิงสาวที่เผือดลงราวกับว่าเธอทำอะไรผิด แต่แล้วพริมาก็ส่งเสียงแจ๋ว
“ดีใจจังเลย คุณลุงกฤษมาหาน้องพรีมใช่เป่าคะ”
“ใช่ค่ะ ลุงกฤษตั้งใจมาหาน้องพรีม แล้วนี่เล่นอะไรอยู่คะ”
น้องพรีมเล่นข้าวแกงชีค่ะ น้องพรีมเป็นแม่ครัว ขายอาหาร เดี๋ยวเพื่อนน้องพรีมจะมากันเยอะแยะเลย”
“จริงเหรอ...เดี๋ยวลุงกฤษคุยธุระเสร็จแล้วจะเล่นกับน้องพรีมนะคะ” เขาส่งรอยยิ้มหวานให้ สักครู่ก็มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับพริมาวิ่งกรูกันมาสองสามคน พอเห็นเพื่อนพริมาก็หันมาบอกแม่
“คูมแม่ขา...น้องพรีมไปขายของก่อนนะคะ เพื่อน ๆ มาแล้ว” พูดจบก็วิ่งผลาวตัวปลิวไปเข้าแก๊งค์เพื่อน เนมิตรามองตามก่อนหันกลับมายังกฤษฎิ์ลภัส เขาจ้องเธออยู่และเอ่ยว่า
“เนย...กลับมาบ้านไม่บอกกฤษสักคำ แล้วเนยก็...ลาออกด้วย”
“ใช่ค่ะ...เนย
