“ผลไม้พวกนี้หวานมากก็จริง แต่ก็สู้ความหวานของฮันนี่ไม่ได้สักนิด แม้แต่กลืนกิน รสหวานของฮันนี่ยังติดตรึงในดวงใจของฉันไม่เสื่อมคลาย”
เขาพูดเสียงทุ้มหวานด้วยดวงตาเป็นประกาย มือใหญ่รั้งมือเรียวสวยให้กดทับหน้าอกด้านซ้ายของเขา
“แต่ผลไม้พวกนี้แค่หวานตอนทานแล้วจางหายไป หาได้ติดตรึงใจของฉันเหมือนฮันนี่ไม่”
ดวงตาประกายกล้าสบกับดวงตาคมหวานลึกซึ้งอย่างมีความหมาย
มาเลย์น่าเอียงอายแต่พองาม อาการน่ารักน่าใคร่นั้นทำให้เขาก้มลงหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ หัวใจเธอพองโต เมื่อได้ยินคำหวานหูนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิดว่าเหตุใดจึงมีหญิงสาวมากมายรอคอยให้พระองค์เรียกหา
“ฝ่าบาทพูดอะไรก็ไม่รู้”
“พูดเรื่องจริงไง ฮันนี่หวานกว่าของหวานหรือผลไม้ใดๆ ในโลกนี้ที่ฉันเคยได้กินมา แม้จะกินเท่าไหร่ ไม่รู้สึกเบื่อสักนิด กลับยิ่งเพิ่มความต้องการมากขึ้นทุกวัน”
“พระองค์ทรงปากหวานแบบนี้นี่เอง จึงมีหญิงสาวมากมายอยากถวายตัวให้พระอง
