“อยู่ที่นี่เป็นเช่นไรบ้าง ต้องการอะไรบอกฉันได้ทุกเรื่อง”
เขาลูบไล้ไหล่กลมกลึงไปมา ใบหน้าสวยหวานซบอกกว้างของเขาอย่างฝากเนื้อฝากตัว
“ไม่เพคะ ฮันนี่ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น”
“พรุ่งนี้ฉันจะออกนอกวังไปดูราษฏร” เขาพูดเรื่อยๆ
“ฝ่าบาท ถ้าฮันนี่จะขอตามเสด็จไปด้วยได้ไหมเพคะ”
มาเลย์น่าขอเสียงหวานด้วยความหวัง ดวงตาเป็นประกายทันที เมื่อได้ยินว่าจะออกไปนอกวัง
อีซาหัวเราะเบาๆ
“พระองค์ทรงหัวเราะด้วยเหตุอันใดเพคะ”
“ฮันนี่รู้ไหมว่าหญิงสาวที่อยู่ในวัง ไม่มีสิทธิ์ออกไปนอกวังพบเห็นชายคนอื่นได้อีก”
เขาลูบไล้เรียวแขนพร้อมกับค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์บางเบาชิ้นน้อยออกจากกาย
“น่าสงสารผู้หญิงพวกนั้น พวกเธอคงอยากออกไปเจอโลกภายนอกบ้าง ที่ไม่ให้เห็นชายอื่น จะให้เห็นแต่พระองค์คนเดียวหรือเพคะ”
หญิงสาวถามด้วยความอยากรู้ แต่แอบค่อนขอดเล็กน้อย
“ไม่ถึงขนาดนั้น พวกเธออาจเคยเห็นองครักษ์บางคนบ้าง”
เขาหยิกแก้ม
