เขาเก็บความสงสัยนี้ไว้คนเดียวตลอด เพื่อจะเร่งสืบหาความจริง แต่ความจริงกลับมาปรากฏให้เขารับรู้ในที่สุด
“ท่านเลวมากที่ทำเช่นนี้”
ดุลยายืนขึ้นเต็มความสูงดวงตาสีเทาเหล็กมองไฟซาเขม็ง
“คุยกันก่อน ส่วนเรื่องไฟซา ฉันคิดว่าเธอควรจะจับไปขังไว้ก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะทำเช่นไร”
อีซาเตือนหนุ่มน้อยตรงหน้าด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดุลยาระงับความโกรธเกลียดไว้จนสุดขั้ว ก่อนที่จะสั่งให้ลูกน้องพาไฟซาไปขังคุกเอาไว้ก่อน
“ฝ่าบาทต้องการที่จะให้กระหม่อมช่วยอะไร บางทีคำพูดที่บอกว่าพระองค์โหดร้ายและอยากกวาดล้างพวกเราให้สิ้นซากอาจไม่จริงก็เป็นได้”
ดุลยาทรุดกายลงนั่ง เขารู้สึกเหนื่อยใจยิ่งนักกับตำแหน่งหัวหน้าเผ่า แต่เขาจะต้องนำพาชนเผ่าให้อยู่รอดให้จงได้
“ความจริงเราอยากคุยกับบิดาของเธอนานแล้ว”
อีซาเลี่ยงคำเรียกที่จะเรียกดุลยาว่าเด็กน้อย คำนามที่สุลต่านอีซาเรียกทำให้ดุลยามองสบตาคมกล้าสีนิลด้วยดวงตาพึงพอใจยิ่งกว่
