“เธอแกล้งฉัน”
“อะ ๆ ๆ ๆ ก็ตั้งใจแกล้งจริงๆ นั่นแหละ แล้วเธอจะทำไม อ๋อ... จนๆ สิ้นไร้ไม้ตอกอย่างเธอ คงอยากเรียกร้องเงินใช่ไหม เอาไป ฉันให้ยี่สิบบาทเป็นค่ารถเมล์กลับบ้าน” มะปรางดึงธนบัตรใบละ 20 บาทออกมาก่อนจะปาใส่หน้าอีกฝ่ายแล้วหัวเราะอย่างสะใจ เหยียดปากดูถูกเต็มที่
เธอจำได้ว่าสมัยก่อนตอนที่รู้จักรันนรินทร์ใหม่ๆ อีกฝ่ายพาเธอไปเที่ยวบ้าน ถึงขนาดได้เข้าไปในห้องนอนอันแสนหรูหราของอีกฝ่าย
“ห้องของเธอสวยจังเลย”
“โห... เสื้อผ้าของเธอสวยๆ ทั้งนั้นเลย ฉันไม่เคยมีเสื้อผ้าดีๆ แบบนี้มาก่อนเลย”
“เลือกเอาไปสิ ฉันให้ บางตัวฉันก็ไม่ได้ใช้แล้ว”
“ให้จริงๆ เหรอ”
“อือ... ของแบรนด์เนมทั้งนั้นเลยนะ เนื้อผ้านิ่มใส่สบาย เอาไปสิ”
“ไม่เป็นไรหรอก” คนพูดก้มมองสารรูปการแต่งตัวของตนเอง รู้สึกต่ำต้อยด้อยค่าเหลือเกิน จู่ๆ ลำคอก็ขมปร่า เธอไม่ใช่ขอทานที่จะมาขอเสื้อผ้าเหลือใช้จากใคร มะปรางหดมือกลับ รู้สึกเหมื
