เขาพยายามไปหารันนรินทร์ที่บ้านหลายครั้งแต่โดนขัดขวาง คนของรชตไล่เหมือนหมูเหมือนหมา หนักข้อก็รุมกระทืบปางตาย จนเขาหมดหวังว่าจะได้คุยกับหญิงสาวที่เขารักอีกต่อไปแล้ว
รันนรินทร์เดินขึ้นบ้านของกันภัยอย่างคุ้นเคย เธอยืนอึ้งอยู่หน้าประตูบ้านเมื่อมองเข้าไปด้านใน การ์ดในมือที่ถือติดมาด้วยหล่นร่วงลงพื้น
มะปรางมองเธอนิ่งเพราะอีกฝ่ายหันมาทางประตู วินาทีนั้นเองที่รันนรินทร์ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง สองครั้งกับภาพบาดตาบาดใจ
เธอหันหลังวิ่งหนีออกไปในทันที ดนัยวิ่งตามเมื่อเห็นคนที่วิ่งผ่านเขาไปร้องไห้ เขาหันไปมองบนบ้านไม้หลังน้อยอีกครั้งอย่างชั่งใจ ก่อนจะตามหญิงสาวไป
“น้องรันใจเย็นๆ ก่อนครับ” ดนัยดึงร่างน้อยที่สะอื้นฮักๆ มากอดแนบอก เธอร้องไห้น้ำตาไหลพราก
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย รันโง่มากใช่ไหมคะ โง่มากใช่ไหมพี่ดนัย บอกรันมาหน่อย ฮึก ๆ ฮือ ๆ ๆ ๆ” เธอทุบอกเขาเพื่อระบายอารมณ์เจ็บปวดที่เกิดขึ้น น้ำตารินไ
