“คุณพ่อขา...” ร่างเล็กของเด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบโผเข้ากอดบิดาอย่างออดอ้อน
“ว่าไงครับ ตัวเล็กของพ่อ วันนี้อยากจะกินอะไร”
“กินอะไรก็ได้ค่ะที่อร่อยๆ” เด็กหญิงพิมพ์อัปสรพูดอย่างเฉลียวฉลาด
“งั้นเดี๋ยวจะพาไปลองชิม ร้านนี้อร่อยมาก”
“แต่ต้องอร่อยเหมือนของคุณแม่นะคะ”
“ถ้าแบบนั้นอยู่บ้านกินกับข้าวฝีมือคุณแม่ดีกว่าไหม”
“ไม่เอาค่ะ หนูพิมพ์อยากไปเที่ยวค่ะ” คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมา ยิ้มประจบออดอ้อน กอดคอบิดาแน่น ซบหน้านิ่งอย่างน่าเอ็นดู
ดนัยโยกศีรษะบุตรสาวตัวน้อยไปมา แม้ไม่ใช่ลูกของเขาแต่เขาก็รักเหมือนลูก พิมพ์อัปสรพูดไทยคล่องเพราะรันนรินทร์สอนภาษาให้ลูกแต่เด็ก กลับมาอยู่เมืองไทยจึงไม่มีปัญหาในการสื่อสารภาษาไทย แถมยังอ่านออกเขียนได้ไม่ต้องกังวลว่าจะเรียนไม่ทันคนอื่น
เขามารับรันนรินทร์ไปรับประทานอาหาร รวมถึงหาที่อยู่ใหม่ให้เธอด้วย หลังจากเผาศพบิดามารดารันนรินทร์เรียบร้อยแล้ว
เธออยากออกไปอ
