Treasure เด็กหวงเฮียเคลวิน

ตอนที่ 3 รู้เท่าที่สนใจ

"มัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินไม่ดูทาง เดี๋ยวก็ได้หัวทิ่มลงบันไดไปซะหรอก" เสียงทุ้มของเคลวินเอ่ยขึ้น เดียร์น่าที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักและรีบถอยเท้าออกมาให้ห่างจากเคลวินเล็กน้อย

"ขอโทษค่ะ เดียร์ไม่ได้ตั้งใจ" หญิงสาวเอ่ยพูดกับเคลวินและเมื่อเอ่ยพูดจบประโยคเธอก็ทำท่าจะเดินเบี่ยงเขาไป

หมับ!

ทว่าเคลวินกลับคว้าแขนเดียร์น่าไว้และเอ่ยพูดกับเธอต่อว่า "พูดด้วยแต่กลับเดินหนี มารยาทไม่ดีเลยนะเด็กคนนี้"

"อะ อะไรเนี่ย เดียร์ก็ขอโทษแล้วไงคะ อย่าดึงแขนเดียร์สิ คนยิ่งมึนหัวอยู่" หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับยกมือขึ้นมาจับที่ขมับของตัวเองเบา ๆ

"เมาแล้วก็กลับบ้านไปนอนซะไป"

"เดียร์ไม่ได้เมาสักหน่อย" เดียร์น่าเอ่ยตอบพร้อมกับพยายามบิดแขนตัวเองที่เคลวินจับไว้ให้หลุดออก ทว่าเขากลับยิ่งจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"อะไรเนี่ย ปล่อยแขนเดียร์สิจะมาจับไว้ทำไม เดียร์จะลงไปข้างล่าง"

"กลับ เดี๋ยวฉันจะไปส่ง"

"ส่งใครคะ?" พอได้ยินเคลวินพูดแบบนั้น เดียร์น่าก็เลิกคิ้วถามเขากลับไปด้วยสีหน้างุนงง

"หมามั้ง ตรงนี้มันมีแค่ฉันกับเธอ"

"ขี้ประชดเป็นนิสัยรึไง ถามนิดถามหน่อยก็ไม่ได้ จริง ๆ เลยผู้ชายคนนี้" หญิงสาวยู่ปากเล็กขึ้นขณะที่กำลังลอบบ่นอุบอิบออกมา ก่อนที่เธอจะรู้สึกได้ถึงสายตาคมที่เอาแต่จับจ้องมาที่เธอ

"มองหน้าเดียร์ทำไมคะ?"

"เมาก็กลับบ้าน หน้าแดงหมดแล้วนั่น"

"ไม่ค่ะ เดียร์ยังไม่อยากกลับ" ว่าจบเดียร์น่าก็สะบัดแขนแกร่งของเคลวินที่กำลังจับมือตัวเองออก

"เฮ้อ! เด็กสมัยนี้มันพูดยากพูดเย็นจังเลยนะ โตขึ้นแล้วดื้อฉิบหายเลยว่ะ" เคลวินถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะจ้องมองหน้าเดียร์น่าอย่างคาดโทษ

"ชิ! ทำเป็นแต่หน้าดุ ๆ แบบนี้รึไง…พอเลย ไม่อยากเห็น" เดียร์น่าบ่นออกมาอีกครั้งก่อนทำท่าจะสาวเท้าเดินหนีไป

"เธอจะกลับกับฉันดี ๆ หรือจะให้ฉันโทรบอกพ่อของเธอ"

ตึก!

คำพูดนั้นของเคลวินทำเอาเดียร์น่าที่กำลังดื้อดึงอยู่ชะงักเท้านิ่งไปทันที พร้อมกับสีหน้าตกใจค่อย ๆ ฉายขึ้นมาและคิดขึ้นในใจว่า คุณเคลวินรู้อย่างนั้นเหรอว่าฉันแอบหนีคุณพ่อเที่ยว แล้วเขารู้ได้ยังไง?

"เอาไง จะให้ฉันบอกพ่อของเธอไหม ว่าลูกสาวสุดที่รักกำลังหนีเที่ยวมากินเหล้า?"

"ยะ อย่านะคะ! ห้ามบอกนะ" เดียร์น่ารีบเอื้อมมือไปจับแขนแกร่งของเคลวินและส่ายหน้ารัว ๆ สื่อว่าไม่อยากให้เขาบอก

"งั้นก็กลับ เมาจนหน้าแดงยังจะเดินไปไหนมาไหนคนเดียวอีก เป็นผู้หญิงแต่ไม่รู้จักดูแลตัวเองเอาซะเลย"

"ไม่ได้เมาสักหน่อย เดียร์กินไปนิดเดียวเองเถอะ ยิ่งได้มาเห็นหน้าดุ ๆ ของคุณเคลวินนะ เดียร์สร่างจนตาใสปิ๊งเลยเนี่ย" เดียร์น่ายู่หน้าและบ่นอุบอิบออกมาตามประสาอีกครั้งก่อนที่แขนเรียวของเธอจะโดนเคลวินจับไว้และพาเดินออกไปจากร้าน

จนกระทั่งเขาพามาที่ลานจอดรถ ซึ่งมันมีรถหรูจอดเรียงรายกันอยู่นับสิบคัน

"แล้วนี่แต่งตัวอะไร" ทว่าตอนนั้นเคลวินก็เอ่ยถามเดียร์น่าขึ้นเมื่อสังเกตเห็นถึงชุดวาบหวิวที่เธอสวมใส่ พร้อมกับไล่สายตามองการแต่งตัวของคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า

เดียร์น่าสวมใส่ชุดเดรสสีดำแหวกหน้าอกจนเนินอกขาวเนียนมันโผล่ออกมาให้เชยชม ซึ่งเคลวินก็หยุดสายตาไว้ตรงความอวบนูนนั้นและจ้องมองมันอย่างร้ายกาจ

"มะ มองอะไร!" ฉันรีบยกมือขึ้นมาปกปิดหน้าอกของตัวเอง เพราะสายตาของคุณเคลวินมันลามกสุด ๆ ไปเลย

"หึ ถ้าจะใส่เสื้อผ้าแค่นั้นทำไมไม่ถอดมันแล้วใส่แค่ชุดชั้นในเลยล่ะ? นมทะลักออกมาจนจะทิ่มตาฉันอยู่แล้ว"

"คะ คนโรคจิต" เดียร์น่าขมวดคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยว่าเคลวินกลับไป ทว่าเคลวินที่โดนเด็กสาวด่าแบบนั้นกลับแสยะยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

"เห็นพ่อของเธอเอาแต่ชมนักชมหนาว่าลูกสาวเป็นเด็กเรียบร้อย พูดน้อย น่ารัก แต่ที่แท้เธอก็เป็นยัยตัวแสบดี ๆ นี่เองสินะ กรรมการอัครวัฒน์นี่ไม่รู้นิสัยลูกสาวตัวเองเอาซะเลย"

"ชิ! ทีตัวเองยังเป็นคนกลับไปกลับมาเลย ทำตัวเหมือนรำคาญแต่ก็ยังมายุ่งกับคนอื่นเขาไม่หยุด"

"เออ เอาสิ! ยอกย้อนได้ยอกย้อนดี ให้มันได้แบบนี้สิ" เคลวินที่โดนยอกย้อนก็เอ่ยขึ้น แต่ถึงคำพูดของเขามันจะฟังเหมือนหยาบกระด้าง ทว่าสีหน้าของเขามันกลับเต็มไปด้วยความชอบใจบางอย่างที่ฉายขึ้นมา

แอชตันคอนโด

"นะ นี่คุณเคลวินรู้ได้ยังไงคะว่าคอนโดเดียร์อยู่ที่ไหน" ฉันเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย หลังจากที่รถหรูของคุณเคลวินขับเข้ามาจอดที่คอนโดที่ฉันอาศัยอยู่ โดยที่ฉันยังไม่ได้ปริปากบอกสักคำว่าคอนโดของฉันอยู่ที่ไหน

"ไม่ใช่เรื่องยากอะไรนี่" คนที่นั่งด้านข้างฉันหันหน้ามาแสยะยิ้มตอบ สีหน้าและแววตาของเขามันดูร้ายกาจอย่างบอกไม่ถูก

"คุณเคลวินสืบเรื่องของเดียร์น่าเหรอคะ? แล้วรู้ลึกแค่ไหนแล้วคะ รู้เรื่องอะไรบ้างแล้ว" ฉันถามออกไปเพราะดูจากท่าทางของคุณเคลวินน่าจะทำแบบนั้นได้สบาย ฉันบอกแล้วไงว่าเขาดูเป็นคนที่มีอำนาจ คงทำเรื่องพวกนี้ได้ง่ายเหมือนดีดนิ้วนั่นแหละ

รู้แบบนี้น่าจะถามรายละเอียดกับคุณพ่อมาให้เยอะกว่านี้ ตอนคุณพ่อโทรมาเรื่องนัดดูตัวฉันก็ฟังแบบผ่าน ๆ เพราะไม่ได้สนใจ

"หึ ก็รู้เท่าที่ฉันสนใจนั่นแหละ"

"แล้วมันเท่าไหนล่ะคะ?" ฉันถามจบก็ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ เพราะนอกจากคุณเคลวินจะไม่ตอบแล้ว ยังมีหน้ามาหยักคิ้วด้วยสีหน้าติดกวนใส่ฉันอีกด้วย

"เหอะ ตั้งใจกวนประสาทกันชัด ๆ" สุดท้ายฉันก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากบ่นพึมพำออกมาเท่านั้น

ตอนนั้นฉันเลยทำท่าจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แต่ลูกน้องของคุณเคลวินก็เอื้อมมือไปเปิดให้ฉันซะก่อน ฉันชะงักเล็กน้อยกับการที่ต้องมีคนบริการอะไรทุกอย่างแบบนี้ คุณเคลวินนี่เขาเป็นใคร ทำงานอะไรกันแน่

แต่เอาเถอะฉันไม่อยากคิดอะไรมากมายให้ปวดหัว เพราะตอนนี้ฉันเมารถจะแย่ เลยรีบสาวเท้าลงจากรถหรูของคุณเคลวิน

แต่ทว่ายังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยขอบคุณเขา ฉันก็ต้องเอ่ยถามคุณเคลวินขึ้น เพราะเขาสาวเท้าลงมาจากรถหรูของตัวเองด้วยเหมือนกัน

"แล้วนี่จะไปไหนคะ ไม่ต้องถึงขั้นลงมาส่งหรอกค่ะ เดี๋ยวเดียร์จะขึ้นห้องแล้ว"

"ไม่ไปได้ส่ง แต่ไปดูต่างหากว่าห้องของคู่ดูตัวของฉันมันน่าอยู่แค่ไหน"

"คะ!? หมายความว่ายังไงคะ จะขึ้นไปห้องเดียร์เหรอ"

"ฉันก็ต้องไปดูสิ ว่าเธอแอบซุกผู้ชายไว้หรือเปล่า แถมยิ่งห้ามแบบนี้ยิ่งมีพิรุธ"

"พูดไปเรื่อยแล้วค่ะ เดียร์มีอะไรแบบนั้นที่ไหนกัน แล้วอีกอย่างถึงมี มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเคลวินสักหน่อย"

ตึกตึก

เดียร์น่าที่เอาแต่พูดอยู่ถึงกับเบิกตากว้างขึ้น เมื่อเห็นว่าเคลวินไม่มีท่าทางสนใจคำเอ่ยห้ามของตัวเองสักนิด เขาหมุนเท้าแกร่งและสาวเท้าเดินเข้าไปในตัวคอนโดของเดียร์น่าราวกับว่ามันคือคอนโดของตัวเองซะอย่างนั้น

"นี่! ไม่ได้ยินเหรอคะ เดียร์บอกว่ามันไม่มีอะไรแบบที่คุณเคลวินคิดไง จะขึ้นไปห้องเดียร์ทำไมเนี่ย!"

"ยะ หยุดเดินแล้วฟังกันบ้างสิคะ"