ตอนที่ 1 ดูตัว
1450 Words
"ไหนบอกสิบนาทีจะออกมา นี่ปาเข้าไปจะยี่สิบนาทีแล้ว มารยาทไปไหนวะ"
"แม่ง! เสียเวลากูฉิบหายเลย" เสียงทุ้มต่ำของเคลวินเอ่ยบ่นขึ้นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
ตอนนี้เขานั่งไขว่ห้างอยู่ในรถ Rolls-Royce คันใหญ่ ซึ่งมันจอดอยู่ที่หน้าตึกเรียนภาคอินเตอร์ของมหาลัยเอซิด มหาลัยเอกชนชื่อดังอันดับต้น ๆ ของประเทศ โดยในรถมีอาเดียนและเอเดียนลูกน้องฝาแฝดคนสนิทของเขาอีกสองคนนั่งอยู่ด้านหน้าและยังไม่รวมคนขับรถประจำอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ
"กูให้เวลาอีกห้านาที ถ้ายังไม่โผล่มาก็ออกรถได้เลย" เคลวินเอ่ยบอกคนขับรถของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดอย่างชัดเจน มือแกร่งยกขึ้นกอดอกแน่นแถมยังถอนหายใจแรง ๆ ออกมาไม่หยุด
"ทะ ทำแบบนั้นจะดีเหรอครับคุณเคลวิน หากนายท่านรู้เข้าจะเป็นเรื่องเอาได้นะครับ"
"แล้วระหว่างพ่อกู กับกู…มึงคิดจะฟังใครวะไอ้เอเดียน" เคลวินกดเสียงต่ำเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทตัวเองกลับ ทำเอาเอเดียนที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับเหงื่อตก
"ขะ ขอโทษครับคุณเคลวิน"
เหตุการณ์ก่อนหน้า
"พะ พ่อว่าไงนะครับ จะให้ผมไปดูตัวกับลูกสาวของกรรมการในบริษัทงั้นเหรอ"
"เออ มันน่าตกใจมากรึไง แค่ดูตัวไอ้เคลวิน"
"อีกอย่างอายุของกูก็จะหกสิบแล้ว กูอยากอุ้มหลาน! หนูเดียร์น่าเป็นลูกสาวกรรมการอัครวัฒน์ คนสนิทที่กูไว้ใจมาเป็นสิบ ๆ ปี หนูเดียร์น่าเป็นเด็กน่ารัก ถึงเจอกันแล้วจะไม่อยากสานต่อกูก็ไม่ว่าอะไร แต่ไปเจอกันหน่อยก็ไม่มีอะไรเสียหาย"
"ผมไม่ชอบการคลุมถุงชนพ่อก็รู้ แล้วผมก็ไม่ชอบทำอะไรที่มันไร้สาระด้วย เสียเวลาทำงานของผม"
"มึงกล้าขัดคำสั่งกูรึไงวะ!?"
"พ่อคิดว่ายังไงล่ะครับ?" เคลวินเลิกคิ้วถามพ่อตัวเองกลับไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน
"ก็ลองดู…ถ้ามึงกล้า กูจะเล่นมึงให้เละเลยไอ้เคลวิน" น้ำเสียงกดต่ำทรงอำนาจของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้ดวงตาเรียบดุไม่มีความล้อเล่นจ้องมองไปที่หน้าของลูกชาย
"นี่ผมเป็นลูกชายของพ่อนะ!"
"กูก็พ่อมึงนะไอ้เคลวิน! วันนี้มึงยกเลิกตารางงานทั้งหมด แล้วไปรับหนูเดียร์น่าซะ!"
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้น ทำให้เคลวินที่กำลังจมอยู่กับความคิด ถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าชะงักขึ้น ซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกับที่เอเดียนเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ
"สวัสดีค่ะ คุณเคลวินใช่ไหมคะ…เดียร์น่าเองค่ะ" ทันทีที่ประตูรถเปิดออก เคลวินที่นั่งไขว่ห้างอยู่ก็ตวัดสายตาไปมองและเขาก็พบเข้ากับหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง เธอมีผมสีดำสลวย สูงเพียงร้อยหกสิบเซนติเมตรแต่หน้าอกและสะโพกนั้นใหญ่จนสะดุดตา ผิวของเธอก็ขาวอมชมพูดูน่าทะนุถนอม
น่ารักดีจริง
"ขึ้นมา" เสียงทุ้มต่ำของเคลวินเอ่ยขึ้นอย่างห้วน ๆ พร้อมกับสีหน้าเรียบดุ จนเดียร์น่าที่กำลังยืนฉีกยิ้มอยู่ชะงักไปเล็กน้อย
พรึบ แต่เธอก็ตัดสินใจก้าวขาขึ้นไปนั่งในรถหรูของเคลวิน ตำแหน่งด้านข้างเขา จากนั้นเอเดียนก็เอื้อมมือไปปิดประตูรถทันที
"ให้เดียร์น่าเรียกว่าอะไรดีคะ เรียกคุณเคลวินดูเป็นทางการเกินไปไหมคะ" เดียร์น่าหันไปฉีกยิ้มและเอ่ยพูดกับคนด้านข้างอย่างชวนคุยตามนิสัยของเธอ
ทว่า
"จะเรียกอะไรก็เรียก ถามอะไรนัก" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ของเคลวินยังคงดังออกมา ทำเอาเดียร์น่าที่เป็นหญิงสาวลูกคุณหนูมีนิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจ ถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น เมื่อเห็นท่าทางหยาบคายและไม่สบอารมณ์ที่ได้เห็นหน้าเธออย่างชัดเจนของเคลวิน
"โอเคค่ะ ถ้าเรียกอะไรก็เรียก…งั้นลุงเคลวินคะ เดียร์น่าถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?"
ขวับ!
"ละ ลุง นี่เธอเรียกฉันว่าลุงงั้นเหรอ?" ทันทีที่เดียร์น่าเอ่ยจบประโยค เคลวินก็หันขวับไปมองหน้าหญิงสาวอย่างคาดโทษ
"อ้าว…ก็เมื่อกี้บอกเองนี่นา ว่าจะเรียกอะไรก็เรียก เป็นคนพูดเองแท้ ๆ" เดียร์น่าพึมพำออกมา แต่มันไม่ได้เบามากเพราะเธอตั้งใจให้เขาได้ยิน
"ไอ้อาเดียน ช่วงนี้มึงว่างไปขุดหลุมฝังคนให้กูหน่อยไหมวะ ตัวเล็ก ๆ แบบนี้น่าจะฝังง่ายกลบง่าย"
"อึก!" คำพูดและสีหน้าเรียบนิ่งของเคลวิน ทำเอาเดียร์น่าที่กำลังฟังอยู่ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ พร้อมกับเหลือบสายตาไปมองเขาอย่างเลิ่กลั่ก
"จะถามอะไรล่ะ ไม่ถามแล้วรึไง ไหน ๆ ก็อ้าปากเอ่ยมาขนาดนั้นแล้ว ถามมาสิ" เคลวินที่นั่งกอดอกหันหน้ามาพูดกับคนตัวเล็ก พอพูดจบเขาก็ยกยิ้มมุมปากใส่เธอเบา ๆ อีกด้วย
"มะ ไม่ถามแล้วค่ะ"
"หึ แปลว่าไอ้ที่จะถามไม่ใช่เรื่องที่ฟังแล้วรื่นหูสินะ" มุมปากหนายังคงยกยิ้มขึ้นด้วยท่าทางชอบใจเมื่อเขาเห็นสีหน้าหวาดหวั่นของเดียร์น่า ทว่าเดียร์น่าที่เห็นแบบนั้นก็เหลือบสายตาไปมองเขากลับอย่างเริ่มไม่พอใจ
"คุณเคลวินก็โดนบังคับมาดูตัวเหมือนกันสินะคะ "
"ทำไม เธอเองก็จะบอกว่าไม่ได้เต็มใจมาเจอฉันสินะ"
"คุณเคลวินก็ไม่ต่างกันนี่คะ ถึงได้ทำหน้าไม่พอใจใส่เดียร์แบบนั้น" เรียวปากสวยเอ่ยสวนกลับไปทันที พร้อมกับดวงตากลมโตจ้องมองไปที่หน้าของเคลวินนิ่ง
"เด็กสมัยนี้มันยอกย้อนเก่งจริง ๆ"
"ก็พูดเรื่องจริงนี่นา" เดียร์น่ายู่ปากแล้วพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยพูดต่อว่า
"เอาเป็นว่าการดูตัวในวันนี้มันไม่จำเป็นหรอกค่ะ ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่ได้เต็มใจแล้วก็ดูจะเข้ากันไม่ได้อย่างยิ่งอีกด้วย เพราะฉะนั้นเดียร์น่าจะเป็นคนไปบอกคุณพ่อเองค่ะ คุณเคลวินไม่ต้องเป็นห่วง"
"แล้วใครบอกว่าฉันห่วง?" เคลวินเลิกคิ้วถามคนตัวเล็กด้านข้างกลับไป ทำเอาเดียร์น่าที่ได้ยินคำพูดสุดกวนถึงกับถอนหายใจออกมาแรง ๆ
"งั้นก็ดีค่ะ ยังไงรบกวนจอดส่งเดียร์น่าที่ห้างเอ็กซ์ทีหน่อยได้ไหมคะ พี่คนขับ ขับผ่านหรือเปล่าคะ?"
"อะ เอ่อ…ต้องถามคุณเคลวินครับ" เสียงคนขับรถเอ่ยตอบกลับมาน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ เดียร์น่าที่ได้ยินแบบนั้นจึงตวัดสายตาไปมองเคลวินแทนการเอ่ยถามออกไป…เพราะไม่อยากพูดด้วย ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด
"อยากไปก็ไป แต่อย่ามางอแงทีหลังหาว่าฉันทิ้งลงข้างทางก็แล้วกัน"
"เดียร์น่าไม่งอแงหรอกค่ะ" เดียร์น่าหันไปเอ่ยใส่เคลวิน ก่อนจะดึงสายตาของตัวเองออกไปมองที่หน้ากระจกด้านนอกฝั่งที่ตัวเองนั่งอยู่แทน
ซึ่งไม่นานรถหรูของเคลวินก็มาจอดอยู่ที่หน้าห้างสรรพสินค้าหรูของเครือเอ็กซ์ที
"ขอบคุณค่ะ" เรียวปากสวยเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเท้าที่สวมใส่รองเท้าส้นสูงเดินลงจากรถหรูไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง โดยมีสายตาคมของเคลวินที่มองตามแผ่นหลังเล็กนั้นไปอย่างยากที่จะคาดเดาในความคิด
"หึ เข้ากันไม่ได้อย่างยิ่งงั้นเหรอ ปากดีจริง ๆ เด็กคนนี้"
อีกด้าน
ตึกตึก!
"ไอ้แก่ขี้บ่นเอ๊ย! หน้าก็ดุยิ่งกว่าหมาซะอีก ทำไมพ่อต้องให้ฉันไปดูตัวกับคนน่ากลัวแบบนี้ด้วย!" ทันทีที่เดียร์น่าสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าหรู เรียวปากสวยก็บ่นอุบอิบออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิดทันที
"ชิ! หน้าหล่อแล้วยังไงล่ะ ในเมื่อทำหน้าน่ากลัวซะขนาดนั้น เมื่อกี้เหมือนขู่จะฝังเราด้วย"
"ตลกชะมัด เขาพูดอย่างกับตัวเองเป็นมาเฟียซะอย่างนั้นแหละ…ดูหนังมากไปรึเปล่า เหอะ!"
- Writer
