อาทิตย์ต่อมา
เวลา 22:00 น.
นาเดียยืนรอพี่หมอด้านล่างคอนโดเพื่อที่จะได้ออกเดินทางไปทำจิตอาสา เนื่องจากเธอต้องไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านก็เลยต้องมายืนรอก่อนเวลา ในใจก็แอบกลัวว่าพี่หมอจะไปไม่รอเธอ
“พี่หมอคะ!” นาเดียโบกมือเรียกพี่หมอทันทีที่เห็นเขาเดินออกมา
“เอ่อ… หนูมานานหรือยังครับ” คีรินเอ่ยถามด้วยท่าทางคิดหนัก เพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะไปด้วยจริงๆ
“ไม่นานค่ะ” นาเดียตอบพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“แล้วหนูจะเอาของไปทั้งหมดนี่เลยเหรอ” คุณหมอยืนมองกระเป๋าขนาดใหญ่สองใบที่วางอยู่บนพื้น พร้อมกับทำหน้าสงสัย
“ใช่ค่ะ หนูเลือกเอาเฉพาะของที่จำเป็นตามที่พี่หมอบอกเลยนะคะ” นาเดียอธิบายพร้อมรอยยิ้ม ปกติเวลาที่เธอไปเที่ยวเธอจะเอาของไปเยอะกว่านี้อีก
“พี่ว่าของมันดูเยอะไปหน่อยนะ คือที่ที่เราจะไปรถมันขึ้นไปไม่ถึง เราต้องเดินเท้าขึ้นไปอีกหลายกิโลเลยนะ” คุณหมอพยายามพูดอย่างมีเหตุผล ขนาดเขายังเอาไปแค่กระเป๋าเป้ใบเดียว
“
