“คุณไลลาจะพาฉันไปไหนคะ”
พระจันทร์ถามเสียงสั่น หญิงสาวไม่อาจซ่อนความตื่นกลัวเอาไว้ได้เลย ตอนนี้หญิงสาวถูกไลลาพาขึ้นรถแล้วขับออกมานอกตัวเมืองและยิ่งได้เห็นคนขับรถของไลลาพร้อมกับชายอีกคนที่นั่งเบาะหน้าข้างคนขับมองผ่านกระจกหลังด้วยสายตาข่มขวัญ พระจันทร์ก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวจนจับขั้วหัวใจ
“ถึงเมื่อไหร่ก็รู้เอง หุบปากของเธอไปซะ”
ไลลาบอกด้วยน้ำเสียงที่ติดรำคาญ พระจันทร์จำต้องหุบปากฉับไม่ใช่เพราะคำพูดเสียงกระแทกของไลลา หากแต่เป็นปลายกระบอกปืนที่จ่อมาที่เธอต่างหาก
พระจันทร์ไม่อาจทำอะไรได้เลย
อีกราวๆ สี่สิบนาทีเศษ รถคันดังกล่าวก็เลี้ยวเข้ามายังตึกร้างแห่งหนึ่ง สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่และต้นหญ้าที่สูงเกือบถึงระดับเอว พระจันทร์ถูกลูกน้องของไลลาลากลงมาจากรถ ก่อนจะถูกบังคับให้เดินไปที่หลังตึกร้าง
“จับมันไปมัดเอาไว้กับต้นไม้ต้นนั้น”
ไลลาพยักเพยิดหน้าสั่งลูกน้อง พระจันทร์พยายามจะขืนตัวแต่แน
