“อาพระจันทร์เป็นยังไงบ้างฮะ”
หนูน้อยแอชเชอร์วิ่งไปถึงเตียงคนไข้เป็นคนแรก ก่อนที่ออสตินจะวิ่งตามไปยืนข้างๆ น้องชาย พระจันทร์ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงพนักเตียงโดยมีเอเรียสให้ความช่วยเหลือ หญิงสาวขยับยิ้มกว้างตอนที่ให้คำตอบ
“อาดีขึ้นมากแล้วครับ ตอนนี้รู้สึกแข็งแรงสุดๆ ไปเลย”
“ดีจังเลยฮะ”
แอชเชอร์ขานรับอย่างร่าเริง ก่อนจะถูกคนเป็นพ่ออย่างเอเดรียนรวบตัวอุ้มเอาไว้เพราะทำท่าจะปีนขึ้นเตียง คนอื่นๆ ภายในห้องต่างยิ้มอย่างเอ็นดู
“ไม่ได้นะครับ เตียงนั้นไว้สำหรับคนป่วย ห้ามซน” เอเดรียนบอกลูกชาย
“เข้าใจแล้วฮะ”
“พระจันทร์ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหมลูก” มารดาของเอเรียสถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่เพลียนิดหน่อย แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะคุณแม่ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”
“ยายไลลานั่นเป็นหมาบ้าชัดๆ”
เอรีน่าอดจะบ่นออกมาไม่ได้ หญิงสาวทราบเรื่องจากคนเป็นพี่ชายก็เดือดปุด อยากจะตามไปจัดการไลล
