บ่วงรัก พ่อเลี้ยงเหนือฟ้า

ไม่จำให้รกสมอง

"อ่ะ กินสิ"

แก้มบุ๋มมองเม็ดยาเล็กๆสีขาวในมือเขาอย่างงๆ

"ยาคุมฉุกเฉินไง เมื่อคืนฉันปล่อยในรอบหลังๆ หวังว่าเธอคงไม่คิดอะไรโง่ๆ โดยการจะปล่อยท้องเพื่อจับฉันหรอกนะ" ร่างสูงหรี่ตามองเด็กสาวอย่างกดดัน จนมือเล็กๆของเธอรับยาไปกินพร้อมด้วยน้ำเปล่า เขามองเธอกลืนมันลงคออย่างไม่คลาดสายตา นั่นแหละ ชายหนุ่มถึงจะโล่งใจ

เขาไม่เคยสด กับใครมาก่อน แต่ก็เชื่อมั่นในประสิทธิภาพของยา แค่รักสนุก ไม่ได้อยากจะรับผิดชอบชีวิตใครสักหน่อย

"เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้าน" เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นหยิบกุญแจ มองคนตัวเล็กที่มีท่าทีอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด เพราะเธอเพิ่งวได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมง ไหนจะต้องรองรับความต้องการของเขาทั้งคืน

"ไม่ต้องค่ะ หนูกลับเองได้" เสียงเธอร้อนรนด้วยความตกใจ เพราะอะไรนะเหรอ เธอไม่ได้บอกที่บ้านว่าจะมานอนกับเขา เพื่อที่จะขอยืดเวลาจ่ายดอก ทุกอย่างเป็นการตัดสินใจของเธอเอง ถ้าพ่อกับแม่รู้ก็คงจะเสียใจมาก

"กลับยังไง" เขาถามอย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก ไม่อยากให้ไปส่ง เขาก็ไม่แคร์ ยอมรับว่ามีติดใจ แต่ไม่ถึงขั้นที่จะต้องไล่ตามเธอมั้ย เพราะแค่เขากระดิกนิ้ว สาวๆก็พร้อมจะเข้าหาเขาทั้งอำเภอ

"เพื่อนหนูมารับค่ะ" แก้มบุ๋มสูดลมหายใจเข้าร่างกายลึกๆ

"แล้ว ดอกเบี้ยที่พ่อกับแม่หนูค้างจ่ายสามเดือนกับยอดเงินต้นที่ต้องผ่อน คุณจะใจดียกให้ใช่มั้ยค่ะ ตามที่เราตกลงกัน"เธอรวบรวมความกล้า ไม่ได้อยากจะต่อรอง ให้รู้สึกอัปยศไปมากกว่านี้ ยอมรับว่าเมื่อคืน เขาเองก็ไม่ได้ตักตวงความสุขจากเธอฝ่ายเดียว แต่ยังมอบประสบการณ์ที่ดีให้กับเธอด้วย

"ใช่" เขาพ่นบุหรี่ออกจากปากและจมูกอย่างสบายใจ

"ส่วนของเดือนต่อไป ถ้าไม่ทันยังไงก็มานอนกับฉันอีกได้นะ" ยอมรับว่าติดใจ แต่เรื่องอะไรจะเป็นฝ่ายเสนอตัว ใจจริงอยากจะเลี้ยงดูเธอไปนานๆด้วยซ้ำ ที่สำคัญ เธอดูอึด แม้เมื่อคืนจะเป็นครั้งแรก แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีเปราะบาง ฟูมฟาย ใจเด็ดดี

"คงไม่แล้วค่ะ ตอนนี้หนูจบ มอหกได้งานที่โรงงานใกล้บ้านแล้ว เดือนต่อไปหนูคิดว่าเราจะหามาจ่ายพ่อเลี้ยงทันแน่นอน" คอของแก้มบุ๋มแข็งขึ้นมาทันที แค่ครั้งเดียวเธอก็รู้สึกถูกลดทอนคุณค่าความเป็นคน ไม่ใช่ไม่อาย ไม่ใช่ไม่รู้สึกแย่ แต่ทางเลือกเธอมีน้อยเหลือเกิน ที่ดินผืนนั้นเป็นผืนสุดท้ายที่ปู่เธอให้กับพ่อเธอไว้ พร้อมทั้งสั่งกำชับหนักหนา ว่าให้ลูกหลานทำมาหากินให้มันงอกเงย ไม่ใช่ล้างผลาญทำให้วิญญาณของท่านเสียใจ พ่อกับแม่จึงพยายามมากมาย เพื่อจะหาทางยื้อมันเอาไว้

แววตากลมโตสบตาเขา มันมีความถือดีอยู่ในนั้น ผมซอยสั้นของเธอ ทำให้เธอดูเด็กกว่าความเป็นจริง เหนือฟ้าหยักไหล่อย่างไม่แคร์ เมื่อเห็นว่าจบธุระกันแล้ว แก้มบุ๋มจึงตัดสินใจออกมาจากห้องเชือดของเธอทันที

เธอจะทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี้ เห็นมั้ย ร่างกายเธอยังปกติทุกอย่าง ไม่มีอะไรเสียหายหรือสึกหรอ ก็แค่ความรู้สึก ที่ใจมันหวิว มันโหวง แต่เธอก็สามารถทำให้พ่อกับแม่ของเธอไม่ต้องเครียดกับเรื่องหนี้สินที่ติดค้างไว้ หลังจากนี้ค่อยเริ่มต้นใหม่ เดี๋ยวพ่อเธอรักษาตัวหายแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น

"ขอบใจต้นนะ ที่มารับเรา" ต้นกล้า เพื่อนสนิทในโรงเรียนที่บ้านอยู่ในตัวอำเภอพอดี ถูกเธอไหว้วานให้มาช่วยพาไปส่งที่บ้าน เด็กหนุ่มเป็นคนพูดน้อย เงียบๆ เลยสามารถคบกันเป็นเพื่อนได้ตั้งแต่มอหนึ่งจนจบมอหก พ่อกับแม่ก็พอจะรู้จักและสนิทสนมกับเขาดี เธอโกหกที่บ้านว่ามาฉลองที่เรียนจบกับเพื่อน เลยต้องให้ต้นกล้านี้แหละไปส่งเพื่อไม้ให้ทุกอย่างผิดสังเกตุ

หึ! เพื่อนหรือผัวคนต่อไปกันแน่ ตอนแรกเหนือฟ้าก็เป็นห่วง แอบตามมาดูว่าเธอจะกลับยังไง แต่พอเห็นว่าเป็นเด็กผู้ชายวัยเดียวกัน อ่อ มีวูบหนึ่งที่รู้สึกว่าตัวเองไม่พอใจ แต่ก็สลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ก็แค่เด็กขัดดอก น้ำแตกแล้วแยกทาง จะอะไรมากมาย ชื่ออะไรเขายังไม่รู้จักด้วยซ้ำ แต่คิดว่าคงไม่จำเป็น เพราะมันเปลืองพื้นที่สมองของเขา หลังจากนี้ เธอจะไปนอนกับใครก็เรื่องของเธอ

ร่างสูงบดขยี้บุหรี้กับปลายเท้า ก่อนจะขึ้นรถสี่ประตูขับกลับเข้าไร่ เพราะตอนนี้สายตะวันโด่งแล้ว ป่านนี้ไอ้ลูกน้องปากหมาทั้งหลายคงจะรอแซวเขา เพราะปกติเขาเข้ามาเที่ยวในเมืองบ่อยก็จริง แต่ไม่เคยจะกลับช้าขนาดนี้

เมื่อต้นกล้าขับรถไปได้ครึ่งทาง แก้มบุ๋มต้องทุบมือคนขับข้างๆให้รีบจอดรถข้างทาง

อุ๊บ! แหวะ!

อยู่ดีๆเธอก็รู้สึกเวียนหัวผะอืดผะอม หรือจะเมารถ ขวดน้ำถูกยื่นมาให้เด็กสาวตรงหน้า พร้อมกับมือหนาที่ลูบหลังเธอเบาๆมือที่สั่นน้อยๆ รับมันมาบ้วนปาก ก่อนที่ชะโลมไปทั่วใบหน้า

"ไหวมั้ย" ต้นกล้าถามเรียบๆ แม้จะเป็นห่วงเพื่อนมาก ก็ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ เพราะรู้ดีว่าเธอให้เขาเป็นแค่ไหน

"หะ ไหว แหวะ! อ้วก!" แม้จะไม่มีอะไรอยู่ในท้อง มีเพียงน้ำใสๆขมๆที่ออกมา แต่ร่างกายก็ยังพยายามขย้อนสิ่งแปลกปลอมบางอย่างในตัวเธอออกมาจนใบหน้านวลสวยซีดเซียวเหมือนจะเป็นลม จนแก้มบุ๋มต้องทรุดตัวลงบนพื้นถนน

"ยังอยากจะอ้วกอีกมั้ย" คนตัวเล็กส่ายหน้าแทนคำตอบ เมื่อรู้สึกดีว่าเพื่อนไม่สามารถที่จะลุกขึ้นได้ด้วยตัวเอง ต้นกล้าจึงประคองร่างเล็กขึ้นมา แล้วพาขึ้นรถเพื่อจะเปิดแอร์เย็นๆให้เธอรู้สึกดีขึ้น

เขาจำทรงผมของเด็กสาวคนเมื่อคืนได้ ทั้งสองยืดกอดกันกลมกันข้างถนน เหนือฟ้าหันมองคู่หนุ่มสาวข้างถนนจนลับตา ก็ง่ายดีนิ สงสัยจะเอาบทเรียนที่เขาสอนเมื่อคืน มาใช้กับเด็กหนุ่มที่มารับเลยทันที นั่นยิ่งทำให้เรื่องราวของเธอ ถูกลบออกจากสมองเขาอย่างง่ายดาย ก็แค่เด็กใจแตกคนหนึ่งเท่านั้น