"มานั่งทำอะไรตรงนี้" เสียงทุ้มต่ำพร้อมมือที่หนาที่วางอยู่บนบ่าบอบบาง ทำให้แก้มบุ๋มตกใจสะดุ้งเฮือก ก่อนจะค่อยๆหันไปมองคนที่เข้ามาทักเธอ
"กล้า.. ตกใจหมดเลย"
"ตกใจทำไม เป็นอะไร นั่งเหม่อเชียวใจลอยคิดอะไรอยู่"
นั่นสิ เธอนั่งคิดอะไรบ้าๆอยู่ได้ รู้ทั้งรู้ว่ามันมันไม่มีวันเป็นไปได้ เมื่อกี้เขาก็ย้ำกับคนปลายสายโทรศัพท์เสียงดังชัดเจน ว่ายังไงก็ไม่มีวันรักเธอ
"แก้มมานั่งรอยาให้ลูก นั่นไงได้พอดี" หญิงสาวลุกขึ้นไปที่ช่องรับยา ก่อนจะฟังคำอธิบายของหมอเกี่ยวกับการใช้ หันหลังกลับมา ต้นกล้าก็ยังรออยู่ที่เดิม
"ไปกินกาแฟกันมั้ย ไม่ได้เจอกันนานมาก กล้ามีเรื่องจะคุยกับแก้มเยอะแยะเลย"
หมอบอกว่า ยาตัวนี้ใช้หลังอาหารในตอนเย็น ยังมีเวลาพอสมควร เธอจึงพยักหน้าตอบรับคำชวนของเพื่อน ดีเหมือนกัน เธอยังไม่อยากขึ้นห้องไปเจอพ่อของลูก การที่ต้องอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆด้วยกันตลอดเวลา บางทีมันก็เป็นอันตรายกับหัวใจเธอเ
