"ปละ ปล่อยย" แก้มบุ๋มพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงที่มี ส่งเสียงดังๆออกไปเพื่อให้เขาหยุดการกระทำที่น่าอายเสียที แต่เธอก็แทบกรี๊ดร้องอย่างขัดใจ เพราะเสียงที่มันหลุดออกจากเธอไปเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ แถมมันยังดูเชิญชวนให้เขาทำต่อ มากกว่าจะหยุดมัน
นี้เธอเป็นอะไร ทำไมถึงไม่สามารถต่อต้านอะไรเขาได้เลย
ริมฝีปากหนายังคงบดจูบปากอวบอิ่มอย่างหลงใหล นานมากแล้วที่เขาไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้กับใคร ครั้งสุดท้ายก็คงเป็นเธอนั่นแหละ...
เมื่อเห็นว่าแม่ของลูกอ่อนระทวยไปหมดแล้วทั้งตัว คนพี่จึงได้ถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย
"ตกลงเป็นอะไร พูดได้ยัง" เสียงของเขาอ่อนโยนลงเป็นพิเศษ เพราะเอ็นดูคนตัวเล็กในอ้อมแขน ที่ตอนนี้ ใบหน้าสวยซุกลงที่หน้าอกเขา หนีความอาย
แก้มบุ๋มทำได้แค่ส่ายหน้ากับอกกว้าง ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพ่อของลูกเด็ดขาด
เธอควรจะโกรธสิ ที่เขาฉวยโอกาสกับเธอแบบนั้น แต่นี้มีบางช่วงที่เธอยินยอมพร้อมใจไปก
