กว่าจะได้ออกจากบ้านของพราวรวีก็เกือบบ่ายเพราะทั้งสองคนตื่นนอนในเวลาเกือบเที่ยง เนื่องจากเมื่อคืนกวีวัธน์ทบต้นทบดอกให้กับพราวรวีจนหมดแรงด้วยกันทั้งคู่
“พี่วัธน์คะ เรามากันวันหลังไม่ได้เหรอคะ”
“วันไหนก็เหมือนกันครับ แม่พี่ใจดี”
“แต่พราวไม่มีอะไรเทียบพี่วัธน์ได้เลย”
“แต่เรารักกันครับ แค่นี้พี่ว่ามันก็เพียงพอแล้วนะครับ” เขากระชับมือคนรักแน่นขึ้นส่งกำลังให้เธออีกครั้งก่อนจะพากันเข้าไปในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่
“อาวัธน์มาค่า” เด็กหญิงตัวเล็ก สองคนวิ่งเข้ามากอดชายหนุ่มที่ย่อตัวอ้าแขนรอรับด้วยความคิดถึง
“ไปอยู่บ้านคุณตาคุณยายสนุกไหมเอ่ย คิดถึงอาวัธร์ไหมคะ”
“น้องแพรคิดถึงอาวัธน์ม๊ากมากค่ะ”
“น้องไหมก็คิดถึงม๊ากมากเหมือนกันค่ะ”
กวีวัธน์ให้รางวัลคนคิดถึงด้วยการหอมไปที่แก้มของทั้งสองคนอีกฟอดใหญ่
จากนั้นเขาก็แนะนำให้พราววรวีรู้จักกับมารดา พี่ชายและพี่สะใภ้รวมไปถึงหลานสาวทั้งสองคน
“วัธน์ไปคุย
