หลังเลิกงานกวีวัธน์รีบตรงไปยังบ้านของมารดาเพราะอยากไปคุยกับท่านให้รู้เรื่อง
“สวัสดีครับแม่”
“นึกยังไงมาหาแม่ได้ล่ะ แล้วมาคนเดียวเหรอแฟนไปไหนแล้วล่ะ”
“ผมมีเรื่องจะคุยกับแม่ครับ”
“คงเป็นเรื่องสำคัญมาก”
“ครับ ผมว่าเราไปคุยกันในห้องทำงานดีกว่าไหมครับ” เขากลัวว่าถ้าคุยที่ห้องรับแขกแล้วหลานสาวที่กำลังว่ายน้ำอยู่จะมากวน
คุณอนงค์นั่งที่โซฟาตัวยาวโดยมีลูกชายคนเล็กนั่งลงข้างๆ
“วัธน์มีอะไรจะพูดกับแม่”
“เรื่องผมกับน้องเนยครับ”
“จะเปลี่ยนใจมาชอบน้องแล้วเหรอ”
“เปล่าครับ ผมอยากให้แม่เลิกจับคู่ผมกับน้องเขา”
“แม่ไม่ได้จับคู่แล้วนี่”
“แต่แม่ก็ยังบอกคนอื่นว่าผมกับเนยจะหมั้นกัน”
“ใครบอกอีกล่ะ”
“แม่ไม่ต้องรู้หรอกครับ ผมคิดว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วเสียอีก”
“ก็ใช่เราคุยกันเข้าใจแล้ว แต่แม่ก็อยากให้เรากับน้องได้ใกล้ชิดกันบ้าง น้องเขาชอบวัธน์มากและแม่ก็ไม่อยากผิดใจกับน้านัชชา”
“แม่ก็รู้ว่าผมมีพราวอยู่
