บทที่ 13 เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

2516 Words

ข้าวหอมให้รถของที่บ้านมาส่งและก็นัดตอนบ่ายให้มารับ รู้สึกไม่อยากขับรถเองและไม่มีอารมณ์เวลารถติดตอนเช้า เมื่อร่างในชุดนักศึกษาทรงเอฟิตเสมอหุ่น กับชุดนักศึกษาที่รัดไปกับหน้าอกจนมีช่องแยกจากสาบเสื้อเนื่องจากหน้าอกอัดอวบอัดเดินมาแต่ไกลทำให้สองเพื่อนซี้ ลลินกับอบเชยแปลกใจ “ข้าวหอม...ทางนี้” อบเชยโบกมือเรียกเพื่อน ปกติจะเห็นเดินมาจากลานจอดรถ วันนี้มาแปลกเดินมาจากหน้าตึกคณะ ที่สำคัญแต่งตัวเหมือนจะยั่วผู้ชายทั้งมหาวิทยาลัย ซึ่งไม่ได้เห็นเพื่อนแต่งแบบนี้มานานแล้วหลังจากที่เริ่มมีความสัมพันธ์กับพี่ออสติน “โหย...ร้อนชิปเป๋งเลย” มาถึงข้าวหอมก็บ่น เดินเข้ามาไม่กี่ก้าวรักแร้เกือบเปียก “อะไรยังไง ไม่ขับรถมา” อบเชยเริ่มซักทันที เมื่อเพื่อหยุดบ่นพร้อมส่งน้ำเย็น ๆ ให้ดื่มแก้กระหาย “ย้ายไปอยู่บ้านเลยให้ที่บ้านส่ง” ข้าวหอมตอบไปพลางหลบสายตาเพื่อน “โดนคุมความประพฤติ?!” ลลินหว่านคำถามแรกออกไป แต่ก็ได้ร

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD