เมื่อถึงอำเภอชุนแล้ว รถม้าของบ้านผิงแล่นเข้าไปจอดที่โรงยาหนิงเจี้ยนทันที เสี่ยวเอ้อร์แปลกใจ เหตุใดบ้านผิงถึงมากันเย็นย่ำ ไม่แน่ว่าจะมีเรื่องอันใด เขาจึงรีบไปเรียนท่านหลงจู้แล้วกลับมารับรองสองพ่อลูกที่หอบหิ้วเอาลูกอันใดสักอย่างสีน้ำตาลทองท่าทางคงจะเป็นของที่จะมาค้าขายกับนายท่านกระมัง
“คุณชายน้อยผิงนี่ท่านเอาสิ่งใดมาขายอีกหรือขอรับ” หลงจู้ถามด้วยความอยากรู้ทั้งรู้สึกว่ามันน่าจะมีรสชาติดีทีเดียว แต่ไม่ทันที่เขาจะได้รับคำตอบ คุณชายน้อยผิงกลับยื่นเอาผลของมันมาให้เขาลองชิมอย่างมีน้ำใจ
“พี่ชายเสี่ยวเอ้อร์ลองชิมขอรับ นี่คือผลหลงเหยียนข้าบังเอิญพบเข้าที่บนเขา”
“ไม่ได้ขอรับของซื้อของขาย”
“ชิมเถอะขอรับ” ผิงหยางไม่เคยหวงของกับผู้ใด เขารับรู้ถึงความยากลำบากของคนในยุคโบราณ จะกินสักมื้อให้อิ่มยังยาก เช่นนั้นมีอันใดพอแบ่งปันกันได้ย่อมต้องแบ่งปัน
เสี่ยวเอ้อร์ด้วยความอยากกินเขาจึงไม่ปฏิเสธอีก แต่ไ
