ม้าทั้งหมดวิ่งจนฝุ่นตลบ เมื่อฝุ่นจางลงไปกลับไร้เงาของเด็กสองคนกับชายชราหนึ่งคน จนอันธพาลผู้นั้นเจ็บใจ ทั้งยังเจ็บที่ขาไม่สามารถขยับได้
“ฝากไว้ก่อนไอ้แก่” ชายผู้นั้นขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ได้แต่ร้องให้คนอื่นช่วย เพราะตัวเองเดินเองไม่ได้แล้ว
ม้าห้าตัวพาชายชราหนึ่งคน กับเด็กสองคนออกจากตัวอำเภอเหอหลัวเพื่อหลบหนี ผิงหยางไม่อาจเรียกร้องความเป็นธรรมให้ชายชราได้ เพราะเขาไม่มีเอกสารใดติดตัว ดังนั้นเพื่อเป็นการปลอดภัยที่สุด การหนีก่อนก็ไม่ใช่เรื่องผิดอันใด
เมื่อพ้นตัวอำเภอมาไกล จงเช่อจึงชะลอฝีเท้าลงเพื่อให้เจ้านายและชายชราได้สนทนากัน
“ท่านลุงขอรับ...ขออภัยที่พาท่านหนีมาเช่นนี้นะขอรับ ชายผู้นั้นอันตรายเกินไป” ผิงหยางกล่าวออกมา
“เห้อ...เจ้าหนูเอ้ย...เป็นลุงต่างหากที่ต้องขอบใจพวกเจ้า หากไม่ได้พวกเจ้าเป็นลุงที่ต้องโดนทุบตี เพราะความไม่เอาไหน” ชายชราคร่ำครวญร่ำไห้ออกมา
เขาเคยเป็นคนหนุ่มแข็งแรง แต่
